Van 25-7-2014 t/m 11-8-2015 maakten wij een lange reis, waaronder door dit land.
Hier vind je de gehele route van dit jaar fietsen.
Hier vind je de gehele route van dit jaar fietsen.
Turkije
20-7-2015
De zwarte zee kust: van Samsun naar Bartin
Meteen nadat we de grens Georgië Turkije gepasseerd waren, merkten we dat de weg een 4-baans snelweg was waar de auto’s en met name trucks ons met hoge snelheid passeerden. We zagen het niet zo zitten om hier honderden kilometers te fietsen, dus besloten we vanuit Hopa de bus te nemen naar Samsun om langs de Zwarte Zeekust te fietsen.
Vanaf Samsun tot Amasra was het heerlijk fietsen. Een smalle weg, aan de ene kant de zee, aan de andere kant bergen. Dit gebied heeft een ruwe uitstraling; veel rotsen, een wilde natuur en kleine dorpjes. De bergen zijn niet hoog, maar de korte klimmetjes waren wel steil: onze kuiten werden op de proef gesteld. Vaak was het 350 meter klimmen om vervolgens weer af te dalen naar zeeniveau. En dan begon er opnieuw een klim van 350 meter.
In Georgië en Armenië hebben we veel ‘wild gekampeerd’. Daar was het relatief eenvoudig, er zijn grote open grasvlaktes. Aan de zwarte zee kust in Turkije is het een stukje lastiger en soms moeilijk om een vlak stuk te vinden. Vaak staan er grote hekken om terreinen heen wat ook niet bepaald uitnodigt om de tent op te zetten. De eerste middag hebben we enkele extra ‘rondjes’ gefietst om een kampeerplekje te vinden. Dat lukte niet. Uiteindelijk besloten we bij een huis te vragen of we in hun ‘tuin’ (lees grote open vlakte met stenen en afval) mochten kamperen. Dat mocht. De twee meisjes waren erg geïnteresseerd en vroegen ons het hemd van het lijf. Ze spraken slechts een paar woorden Engels, maar met handen en voeten wisten we elkaar toch te verstaan. We werden ook uitgenodigd om die avond in ‘een restaurant’ te komen eten. Om 20.00 uur zouden ze ons ophalen om ons mee te nemen. Snel kleedden we ons om voor het avondeten. Het was echter geen restaurant. Het was de periode van de Ramadan en dat betekent dat moslims tussen zonsopgang en zonsondergang vasten. Rond 20.30 gaat de zon onder en mag er weer gegeten worden, dit keer tot 3.00 uur want dan komt de zon op. In de buurt waar de meisjes wonen wordt elke avond gezamenlijk de maaltijd, de iftar, genuttigd, het einde van het vasten voor die dag. Op een pleintje stonden twee rijen gedekte tafels met onder andere brood, salade, frisdrank, snoepjes, baklava. Onwennig schoven we aan. Tot 20.30 bleef het eten onaangeroerd. Na een seintje kwam er een kort gebed en werd er water gedronken. Vervolgens werd de soep opgediend en volgde er een heerlijke maaltijd.
We hebben ook nog op het strand gekampeerd, een paar keer op een ‘echte camping’ en ook een enkele keer op een mooi grasveldje. Een middag was het ook lastig om een goede plek te vinden. We troffen uiteindelijk in een klein dorpje een mooi vlak grasveld omheind door een hek. We spraken even met de overbuurman en hij gebaarde dat we daar wel mochten kamperen. Een andere man sprong meteen in de kersenboom om een heleboel takken met rijpe kersen af te knippen. Heerlijk, die verse kersen!
In Turkije vinden we weer ‘Westerse supermarkten’. Iedere dag passeren we wel een aantal Bim en 101 supermarkten, de Turkse varianten van de Aldi resp. Lidl. Leuk om zo beetje bij beetje weer te wennen aan bekende Westerse producten.
De zwarte zee kust: van Samsun naar Bartin
Meteen nadat we de grens Georgië Turkije gepasseerd waren, merkten we dat de weg een 4-baans snelweg was waar de auto’s en met name trucks ons met hoge snelheid passeerden. We zagen het niet zo zitten om hier honderden kilometers te fietsen, dus besloten we vanuit Hopa de bus te nemen naar Samsun om langs de Zwarte Zeekust te fietsen.
Vanaf Samsun tot Amasra was het heerlijk fietsen. Een smalle weg, aan de ene kant de zee, aan de andere kant bergen. Dit gebied heeft een ruwe uitstraling; veel rotsen, een wilde natuur en kleine dorpjes. De bergen zijn niet hoog, maar de korte klimmetjes waren wel steil: onze kuiten werden op de proef gesteld. Vaak was het 350 meter klimmen om vervolgens weer af te dalen naar zeeniveau. En dan begon er opnieuw een klim van 350 meter.
In Georgië en Armenië hebben we veel ‘wild gekampeerd’. Daar was het relatief eenvoudig, er zijn grote open grasvlaktes. Aan de zwarte zee kust in Turkije is het een stukje lastiger en soms moeilijk om een vlak stuk te vinden. Vaak staan er grote hekken om terreinen heen wat ook niet bepaald uitnodigt om de tent op te zetten. De eerste middag hebben we enkele extra ‘rondjes’ gefietst om een kampeerplekje te vinden. Dat lukte niet. Uiteindelijk besloten we bij een huis te vragen of we in hun ‘tuin’ (lees grote open vlakte met stenen en afval) mochten kamperen. Dat mocht. De twee meisjes waren erg geïnteresseerd en vroegen ons het hemd van het lijf. Ze spraken slechts een paar woorden Engels, maar met handen en voeten wisten we elkaar toch te verstaan. We werden ook uitgenodigd om die avond in ‘een restaurant’ te komen eten. Om 20.00 uur zouden ze ons ophalen om ons mee te nemen. Snel kleedden we ons om voor het avondeten. Het was echter geen restaurant. Het was de periode van de Ramadan en dat betekent dat moslims tussen zonsopgang en zonsondergang vasten. Rond 20.30 gaat de zon onder en mag er weer gegeten worden, dit keer tot 3.00 uur want dan komt de zon op. In de buurt waar de meisjes wonen wordt elke avond gezamenlijk de maaltijd, de iftar, genuttigd, het einde van het vasten voor die dag. Op een pleintje stonden twee rijen gedekte tafels met onder andere brood, salade, frisdrank, snoepjes, baklava. Onwennig schoven we aan. Tot 20.30 bleef het eten onaangeroerd. Na een seintje kwam er een kort gebed en werd er water gedronken. Vervolgens werd de soep opgediend en volgde er een heerlijke maaltijd.
We hebben ook nog op het strand gekampeerd, een paar keer op een ‘echte camping’ en ook een enkele keer op een mooi grasveldje. Een middag was het ook lastig om een goede plek te vinden. We troffen uiteindelijk in een klein dorpje een mooi vlak grasveld omheind door een hek. We spraken even met de overbuurman en hij gebaarde dat we daar wel mochten kamperen. Een andere man sprong meteen in de kersenboom om een heleboel takken met rijpe kersen af te knippen. Heerlijk, die verse kersen!
In Turkije vinden we weer ‘Westerse supermarkten’. Iedere dag passeren we wel een aantal Bim en 101 supermarkten, de Turkse varianten van de Aldi resp. Lidl. Leuk om zo beetje bij beetje weer te wennen aan bekende Westerse producten.
Van Yalova naar Canakkale
In Bartin namen we de bus naar Yalova.
Het meenemen van onze fietsen in de bus is geen probleem, hoewel er soms wel wat moeilijk wordt gedaan. In eerste instantie zegt de medewerker van de busmaatschappij achter de balie dat het geen probleem is, maar op het busstation wordt wat minder enthousiast gereageerd. Men zegt dan dat de fiets te groot is en vraagt of wij hem kunnen opvouwen. Uiteindelijk konden de fietsen dan toch twee keer mee. Voor ons fijn om zo in een uur of acht een heleboel kilometers af te leggen. Zo sparen we wat tijd uit en vermijden we het fietsen over grote snelwegen.
In deze regio vonden we weer kleine weggetjes die ons kronkelend door het landschap leidden. We genoten van het fruit dat we dagelijks plukten langs de weg: moerbeien, perziken, kersen, pruimen. We zagen ook veel vijgenbomen, maar helaas zijn de vijgen nog niet rijp.
Ook in deze regio kampeerden we op een aantal bijzondere plaatsen. Bijvoorbeeld in de stad Iznik, gelegen aan een meer. De boulevard van enkele kilometers staat vol met picknicktafels. Wij kampeerden bij de laatste picknicktafel. Handig; hoefden we een keertje niet op de grond te koken.
In Bartin namen we de bus naar Yalova.
Het meenemen van onze fietsen in de bus is geen probleem, hoewel er soms wel wat moeilijk wordt gedaan. In eerste instantie zegt de medewerker van de busmaatschappij achter de balie dat het geen probleem is, maar op het busstation wordt wat minder enthousiast gereageerd. Men zegt dan dat de fiets te groot is en vraagt of wij hem kunnen opvouwen. Uiteindelijk konden de fietsen dan toch twee keer mee. Voor ons fijn om zo in een uur of acht een heleboel kilometers af te leggen. Zo sparen we wat tijd uit en vermijden we het fietsen over grote snelwegen.
In deze regio vonden we weer kleine weggetjes die ons kronkelend door het landschap leidden. We genoten van het fruit dat we dagelijks plukten langs de weg: moerbeien, perziken, kersen, pruimen. We zagen ook veel vijgenbomen, maar helaas zijn de vijgen nog niet rijp.
Ook in deze regio kampeerden we op een aantal bijzondere plaatsen. Bijvoorbeeld in de stad Iznik, gelegen aan een meer. De boulevard van enkele kilometers staat vol met picknicktafels. Wij kampeerden bij de laatste picknicktafel. Handig; hoefden we een keertje niet op de grond te koken.
Een andere keer kampeerden we in de nabijheid van een snelweg. We staken de snelweg over door onder een brug door te gaan en kwamen bij een grasvlakte met daarop een paar kleine houten keten en wat hekken. We zetten er onze tent op. Later kwamen 2 herders met hun geiten. Ze spraken geen
Engels maar leken het maar al te leuk te vinden om ons gezelschap te houden. De ene herder bood ons verse geitenmelk aan. We gaven hem onze 2 kopjes en even later dronken we de nog warme verse geitenmelk (met schuim). Heerlijk!
En dan die ene keer in de buurt van Kumkoy.
We hadden al de nodige kilometers gefietst en vonden het tijd om onze tent op te zetten. Links was er een rivier en rechts waren er bergen. Dus doorfietsen. De weg werd iets breder en in de verte zagen we een waterkraantje met een betonnen bak er onder. In de reisgidsen wordt afgeraden om het water uit de kraan te drinken maar het water is prima te drinken, tot nu toe hebben wij er geen last van. Een klein stukje terug was een open veld. Vaak staan er nog kleine harde stoppels op het land maar hier was het prima om de tent op te zetten. We duwden de fietsen over een geïmproviseerde afrastering en liepen naar een hoek van het veld waar het van een afstand vlak leek. Het was dicht bij een weg die een stuk hoger lag dan ons veldje. De passerende auto’s en brommers konden ons zien zitten maar dat namen we op de koop toe. Vervelender was dat de weg al een tijd open lag en dat elke auto een enorme stofwolk veroorzaakte die op ons tentje neerdaalde. In mum van tijd stond ons tentje er. De haringen stonden niet echt stevig in de harde droge grond maar zolang er geen storm komt zou dit geen probleem zijn. We legden alle kookspullen klaar toen we het geluid van een brommertje hoorden. Boven op de weg stonden twee jongens nieuwsgierig naar ons te kijken. Rustig gingen we verder met onze voorbereidingen totdat één van de jongens naar beneden kwam en in onze tent keek. Hij sprak een paar woorden Engels dus tot een echt een gesprek kwam het niet. Zonder een groet vertrok hij weer.
De afgelopen dagen hadden we geen stromend water in de buurt van onze tent. Dat betekent dat we drie flessen van 1,5 liter vullen met water en samen met onze drie bidons en twee thermosflessen is dit genoeg water om het eten ’s avonds te koken, het ontbijt ’s ochtends, twee keer de afwas. Daarbij moeten we met dit water ook nog onze dorst lessen en ons wassen. Maar nu hadden we dus stromend water en ik (H.) pakte een handdoek, zeep en een borsteltje om eens een keer het vuil goed van me af te schrobben. Het water was heerlijk fris en ik boende de zonnebrand met de stof van mijn huid. Plots hoorde ik het bekende geluid van de brommertjes weer. Met hoge snelheid kwamen ze aanscheuren om een paar meter voor mij te slippen wat een enorme stofwolk veroorzaakte. Dit keer waren er twee brommers. Vier jongens, van wie ik er twee al eerder had gezien, kwamen om mij heen staan een keken mij aan. Enigszins ongemakkelijk groette ik de jongens en ging verder met mijn schrobbeurt. Door de stofwolk kon ik weer opnieuw beginnen. In het Turks begonnen ze tegen mij te praten. Eén van de jongens kwam naar mij toe en uit zijn broekzak haalde hij een verfrommeld pakje sigaretten. Hij bood mij er één aan. Ik weigerde beleefd maar hij stak er één op en ook de drie andere jongens rookten een sigaret. Ze leunden tegen de zitting van hun brommers aan en keken nauwkeurig hoe ik mezelf waste. Met de paar Turkse woorden die ik ken probeerde ik ze duidelijk te maken dat ik geschiedenisleraar ben. Op mezelf wijzend herhaalde ik de woorden: “Uredmen, Tari”. Dat begrepen de vier jongens. Vervolgens somde ik alle plaatsen op waar we langs zijn gefietst en ook toen kwam er een blik van herkenning op het gezicht van de jongens. In rap tempo rookten de jongens vier sigaretten weg, ondertussen veel spugen op de grond. Het waren jonge rokers, rond de 13 jaar waren ze. Tijdens de ramadan mogen ze overdag niet roken en blijkbaar wilden ze dat op de eerste dag na de ramadan in halen. Op de eerste dag na de ramadan gaan jonge kinderen langs de deuren om snoep op halen maar daarvoor waren deze jongens net te oud. Ze waren ook te jong om bij de mannen in het theehuis te zitten. Het gesprek viel dood en ik was klaar met mijn wasbeurt. Nadat ik me had afgedroogd, groette ik de vier jongens en liep terug naar de tent. Op de brommer volgden ze mij. Boven aan de weg bleven ze kijken naar onze tent en onze fietsen. We besteedden geen aandacht aan de jongens en gingen verder met het koken: een pasta, met een saus van aubergine, knoflook, uien en veel tomaten, lekker pittig gemaakt met kruiden die we op de markt in Georgië hadden gekocht. Na enkele minuten vonden de jongens het welletjes. Ze toeterden en zwaaiden en verdwenen in een stofwolk. Tien minuten later stonden ze weer boven aan de weg en klommen over het prikkeldraad naar ons toe. Eén van de jongens gaf ons een tas met een brood, komkommers, tomaten en groene pepers. Wat een verrassing. Met veel bedankjes namen we de tas aan. Toen het eten bijna klaar was vertrokken de jongens, niet nadat we nog twee kleine cadeautjes kregen: een dobber om mee te vissen en een aansteker.
Toen we ’s avonds in de tent zaten hoorde we een brommer stoppen en toeteren. Eén van de jongens was teruggekomen. Achter op de brommer zat zijn moeder die het gebaar van eten maakte. Ze had een tas bij zich voor ons. Er zat een flesje met verse melk in en meer dan 15 dolma’s, gekruide rijst gedraaid in druiven bladeren. Ondanks dat we nog vol zaten van onze pasta ging dit er nog prima in.
Engels maar leken het maar al te leuk te vinden om ons gezelschap te houden. De ene herder bood ons verse geitenmelk aan. We gaven hem onze 2 kopjes en even later dronken we de nog warme verse geitenmelk (met schuim). Heerlijk!
En dan die ene keer in de buurt van Kumkoy.
We hadden al de nodige kilometers gefietst en vonden het tijd om onze tent op te zetten. Links was er een rivier en rechts waren er bergen. Dus doorfietsen. De weg werd iets breder en in de verte zagen we een waterkraantje met een betonnen bak er onder. In de reisgidsen wordt afgeraden om het water uit de kraan te drinken maar het water is prima te drinken, tot nu toe hebben wij er geen last van. Een klein stukje terug was een open veld. Vaak staan er nog kleine harde stoppels op het land maar hier was het prima om de tent op te zetten. We duwden de fietsen over een geïmproviseerde afrastering en liepen naar een hoek van het veld waar het van een afstand vlak leek. Het was dicht bij een weg die een stuk hoger lag dan ons veldje. De passerende auto’s en brommers konden ons zien zitten maar dat namen we op de koop toe. Vervelender was dat de weg al een tijd open lag en dat elke auto een enorme stofwolk veroorzaakte die op ons tentje neerdaalde. In mum van tijd stond ons tentje er. De haringen stonden niet echt stevig in de harde droge grond maar zolang er geen storm komt zou dit geen probleem zijn. We legden alle kookspullen klaar toen we het geluid van een brommertje hoorden. Boven op de weg stonden twee jongens nieuwsgierig naar ons te kijken. Rustig gingen we verder met onze voorbereidingen totdat één van de jongens naar beneden kwam en in onze tent keek. Hij sprak een paar woorden Engels dus tot een echt een gesprek kwam het niet. Zonder een groet vertrok hij weer.
De afgelopen dagen hadden we geen stromend water in de buurt van onze tent. Dat betekent dat we drie flessen van 1,5 liter vullen met water en samen met onze drie bidons en twee thermosflessen is dit genoeg water om het eten ’s avonds te koken, het ontbijt ’s ochtends, twee keer de afwas. Daarbij moeten we met dit water ook nog onze dorst lessen en ons wassen. Maar nu hadden we dus stromend water en ik (H.) pakte een handdoek, zeep en een borsteltje om eens een keer het vuil goed van me af te schrobben. Het water was heerlijk fris en ik boende de zonnebrand met de stof van mijn huid. Plots hoorde ik het bekende geluid van de brommertjes weer. Met hoge snelheid kwamen ze aanscheuren om een paar meter voor mij te slippen wat een enorme stofwolk veroorzaakte. Dit keer waren er twee brommers. Vier jongens, van wie ik er twee al eerder had gezien, kwamen om mij heen staan een keken mij aan. Enigszins ongemakkelijk groette ik de jongens en ging verder met mijn schrobbeurt. Door de stofwolk kon ik weer opnieuw beginnen. In het Turks begonnen ze tegen mij te praten. Eén van de jongens kwam naar mij toe en uit zijn broekzak haalde hij een verfrommeld pakje sigaretten. Hij bood mij er één aan. Ik weigerde beleefd maar hij stak er één op en ook de drie andere jongens rookten een sigaret. Ze leunden tegen de zitting van hun brommers aan en keken nauwkeurig hoe ik mezelf waste. Met de paar Turkse woorden die ik ken probeerde ik ze duidelijk te maken dat ik geschiedenisleraar ben. Op mezelf wijzend herhaalde ik de woorden: “Uredmen, Tari”. Dat begrepen de vier jongens. Vervolgens somde ik alle plaatsen op waar we langs zijn gefietst en ook toen kwam er een blik van herkenning op het gezicht van de jongens. In rap tempo rookten de jongens vier sigaretten weg, ondertussen veel spugen op de grond. Het waren jonge rokers, rond de 13 jaar waren ze. Tijdens de ramadan mogen ze overdag niet roken en blijkbaar wilden ze dat op de eerste dag na de ramadan in halen. Op de eerste dag na de ramadan gaan jonge kinderen langs de deuren om snoep op halen maar daarvoor waren deze jongens net te oud. Ze waren ook te jong om bij de mannen in het theehuis te zitten. Het gesprek viel dood en ik was klaar met mijn wasbeurt. Nadat ik me had afgedroogd, groette ik de vier jongens en liep terug naar de tent. Op de brommer volgden ze mij. Boven aan de weg bleven ze kijken naar onze tent en onze fietsen. We besteedden geen aandacht aan de jongens en gingen verder met het koken: een pasta, met een saus van aubergine, knoflook, uien en veel tomaten, lekker pittig gemaakt met kruiden die we op de markt in Georgië hadden gekocht. Na enkele minuten vonden de jongens het welletjes. Ze toeterden en zwaaiden en verdwenen in een stofwolk. Tien minuten later stonden ze weer boven aan de weg en klommen over het prikkeldraad naar ons toe. Eén van de jongens gaf ons een tas met een brood, komkommers, tomaten en groene pepers. Wat een verrassing. Met veel bedankjes namen we de tas aan. Toen het eten bijna klaar was vertrokken de jongens, niet nadat we nog twee kleine cadeautjes kregen: een dobber om mee te vissen en een aansteker.
Toen we ’s avonds in de tent zaten hoorde we een brommer stoppen en toeteren. Eén van de jongens was teruggekomen. Achter op de brommer zat zijn moeder die het gebaar van eten maakte. Ze had een tas bij zich voor ons. Er zat een flesje met verse melk in en meer dan 15 dolma’s, gekruide rijst gedraaid in druiven bladeren. Ondanks dat we nog vol zaten van onze pasta ging dit er nog prima in.
Ramadan
Meteen over de grens in Turkije namen we de bus. We hadden in eerste instantie niet in de gaten dat het Ramadan was. Een dikke week fietsten we in Turkije tijdens de Ramadan. De terrassen van theehuizen lagen er verlaten bij en er was weinig leven op straat. De winkels waren wel gewoon open.
Op de eerste dag na de ramadan begon het suikerfeest en zagen we jonge kinderen langs de deuren gaan om snoep op halen. In een klein dorp stopten we even om de goede weg te zoeken en een mevrouw die net kinderen snoep had gegeven bood ons ook koek en baklava aan. We stonden even met haar te praten terwijl de kinderen aandachtig naar ons stonden te kijken, met hun gevulde plastic tassen in de hand. Een jongen gaf ons een heleboel koeken. Dat was een vriendelijk gebaar!
Vanaf dat de Ramadan is afgelopen merken we een andere sfeer. Er wordt naar ons geclaxonneerd op de weg, mensen zijn ontzettend vriendelijk, wuiven naar ons, bij de benzinepomp (waar we vaak een toiletstop maken) wordt ons thee of koffie aangeboden, er staat een schaal met snoepjes en zo meer. Tijdens de Ramadan leken mensen wat meer ingetogen.
Meteen over de grens in Turkije namen we de bus. We hadden in eerste instantie niet in de gaten dat het Ramadan was. Een dikke week fietsten we in Turkije tijdens de Ramadan. De terrassen van theehuizen lagen er verlaten bij en er was weinig leven op straat. De winkels waren wel gewoon open.
Op de eerste dag na de ramadan begon het suikerfeest en zagen we jonge kinderen langs de deuren gaan om snoep op halen. In een klein dorp stopten we even om de goede weg te zoeken en een mevrouw die net kinderen snoep had gegeven bood ons ook koek en baklava aan. We stonden even met haar te praten terwijl de kinderen aandachtig naar ons stonden te kijken, met hun gevulde plastic tassen in de hand. Een jongen gaf ons een heleboel koeken. Dat was een vriendelijk gebaar!
Vanaf dat de Ramadan is afgelopen merken we een andere sfeer. Er wordt naar ons geclaxonneerd op de weg, mensen zijn ontzettend vriendelijk, wuiven naar ons, bij de benzinepomp (waar we vaak een toiletstop maken) wordt ons thee of koffie aangeboden, er staat een schaal met snoepjes en zo meer. Tijdens de Ramadan leken mensen wat meer ingetogen.
4-7-2015 t/m 24-7-2015
Route:
Hopa (bus) -Samsun - Yakakent – Sinop – Ayancik – Abana – Doganyurt –Kuscu – Hisar – Bartin (bus) – Yalova – Iznik – Kursunlu – Karacabey – Kumkoy – Etili - Cannakale - Gelibolu - Begendik - Hamitli - Edirne
Bekijk de route via wikiloc: Turkije 1, Turkije 2
Route:
Hopa (bus) -Samsun - Yakakent – Sinop – Ayancik – Abana – Doganyurt –Kuscu – Hisar – Bartin (bus) – Yalova – Iznik – Kursunlu – Karacabey – Kumkoy – Etili - Cannakale - Gelibolu - Begendik - Hamitli - Edirne
Bekijk de route via wikiloc: Turkije 1, Turkije 2
Wil je meer foto's zien van Turkije? Klik dan hier.