Van 25-7-2014 t/m 11-8-2015 maakten wij een lange reis, waaronder door dit land.
Hier vind je de gehele route van dit jaar fietsen.
Hier vind je de gehele route van dit jaar fietsen.
Bulgarije
9-8-2015
Na Edirne fietsten we richting Bulgarije. De grens over ging gemakkelijk. Exit stempel van Turkije en geen entree stempel van Bulgarije. Want ja, we bevinden ons inmiddels weer in de Europese Unie! We kunnen hier niet betalen met euro’s, dus we hebben eerst geld gewisseld.
De omgeving
In een aantal regio’s zijn prachtige bergen en bossen. Mooi om te fietsen, de bergen zijn niet hoog en vooral ook niet te steil. Ook leuk voor de afdaling, dan hebben we de kans om rond te kijken en te genieten van de natuur in plaats van alleen maar te remmen. Omdat we voldoende tijd hadden om Sofia te bereiken kozen we voor een grote omweg. We reden zodoende enkele dagen over kleine weggetjes door de bossen. Opmerkelijk is dat de kwaliteit van deze kleine weggetjes vaak beter is dan de grote wegen en de wegen in de steden waar vaak nog kleine keien liggen.
Waar de natuur iets te bieden heeft zijn veel horecagelegenheden en zien we zodoende ook veel (Bulgaarse) toeristen. Voor ons is het prettig dat hier veel waterpunten zijn met daarbij ook een picknicktafel (vaak onder een overkapping met een open haard / barbecue erbij).
Op het vlakke land is het anders. Hier zijn lange, rechte wegen met links en rechts velden met zonnebloemen en land waar het hooi pas is gemaaid. Hier zijn geen waterkraantjes of eetgelegenheden langs de weg.
Na Edirne fietsten we richting Bulgarije. De grens over ging gemakkelijk. Exit stempel van Turkije en geen entree stempel van Bulgarije. Want ja, we bevinden ons inmiddels weer in de Europese Unie! We kunnen hier niet betalen met euro’s, dus we hebben eerst geld gewisseld.
De omgeving
In een aantal regio’s zijn prachtige bergen en bossen. Mooi om te fietsen, de bergen zijn niet hoog en vooral ook niet te steil. Ook leuk voor de afdaling, dan hebben we de kans om rond te kijken en te genieten van de natuur in plaats van alleen maar te remmen. Omdat we voldoende tijd hadden om Sofia te bereiken kozen we voor een grote omweg. We reden zodoende enkele dagen over kleine weggetjes door de bossen. Opmerkelijk is dat de kwaliteit van deze kleine weggetjes vaak beter is dan de grote wegen en de wegen in de steden waar vaak nog kleine keien liggen.
Waar de natuur iets te bieden heeft zijn veel horecagelegenheden en zien we zodoende ook veel (Bulgaarse) toeristen. Voor ons is het prettig dat hier veel waterpunten zijn met daarbij ook een picknicktafel (vaak onder een overkapping met een open haard / barbecue erbij).
Op het vlakke land is het anders. Hier zijn lange, rechte wegen met links en rechts velden met zonnebloemen en land waar het hooi pas is gemaaid. Hier zijn geen waterkraantjes of eetgelegenheden langs de weg.
Die tegenstelling vonden we ook in de dorpjes en stadjes. Sommige dorpjes waren enorm toeristisch en gezellig. Andere dorpen leken leeggelopen, hadden uitgestorven pleinen of er liepen wat mensen rond die ons nog niet groetten als we dichterbij kwamen. Om de tuinen grote hekken met gesloten poorten en veel kleine winkeltjes die jaren geleden al gesloten waren. Soms is er een speeltuintje met aftandse speeltoestellen. Veel vreugde straalde het niet uit.
De vele overlijdensadvertenties maken dit niet veel beter. Om overleden mensen te herdenken hangt men hier A4tjes met overlijdensadvertenties en jaargetijde-aankondigingen. Overal komen we deze tegen: op deuren en poorten van huizen, op bomen, op het gemeentehuis, in bushokjes en soms zijn er hiervoor speciaal borden neer gezet.
De vlag van de Europese Unie wappert hier overal. Ook zijn er enorm veel plakkaten waar het EU logo op staat. In het cyrillische schrift staat er dan bij welk project er vanuit de EU wordt gefinancierd. Vaak betreft het, denken we, de verbetering van de infrastructuur en in kleine stadjes is er geld beschikbaar gesteld voor de aanleg van een parkje met speeltuin.
De vele overlijdensadvertenties maken dit niet veel beter. Om overleden mensen te herdenken hangt men hier A4tjes met overlijdensadvertenties en jaargetijde-aankondigingen. Overal komen we deze tegen: op deuren en poorten van huizen, op bomen, op het gemeentehuis, in bushokjes en soms zijn er hiervoor speciaal borden neer gezet.
De vlag van de Europese Unie wappert hier overal. Ook zijn er enorm veel plakkaten waar het EU logo op staat. In het cyrillische schrift staat er dan bij welk project er vanuit de EU wordt gefinancierd. Vaak betreft het, denken we, de verbetering van de infrastructuur en in kleine stadjes is er geld beschikbaar gesteld voor de aanleg van een parkje met speeltuin.
Kamperen
De hotelletjes hebben we al een tijdje achter ons gelaten en nu pakken we elke dag onze tent uit en koken we ons eigen potje. In Bulgarije was dat één keer op een ‘camping’ en de overige nachten ‘wild’. De campings hier zijn anders dan wij gewend zijn. Er staan een aantal chaletjes en campers en tenten kunnen op een veldje staan en gebruik maken van een douche in een van de (vaak vervallen) chaletjes. Het veldje is absoluut niet vlak en begroeid met wilde grassen. We besloten daarom niet meer om te gaan fietsen voor een camping, maar gewoon in het wild te kamperen. En eerlijk is eerlijk: het kamperen bevalt ons bijzonder goed. Het weer werkt dan ook prima mee. In het algemeen een heerlijke zon, soms zelfs te heet. Eén keer hadden we ’s nachts noodweer, maar onze tent heeft het prima gehouden.
De hotelletjes hebben we al een tijdje achter ons gelaten en nu pakken we elke dag onze tent uit en koken we ons eigen potje. In Bulgarije was dat één keer op een ‘camping’ en de overige nachten ‘wild’. De campings hier zijn anders dan wij gewend zijn. Er staan een aantal chaletjes en campers en tenten kunnen op een veldje staan en gebruik maken van een douche in een van de (vaak vervallen) chaletjes. Het veldje is absoluut niet vlak en begroeid met wilde grassen. We besloten daarom niet meer om te gaan fietsen voor een camping, maar gewoon in het wild te kamperen. En eerlijk is eerlijk: het kamperen bevalt ons bijzonder goed. Het weer werkt dan ook prima mee. In het algemeen een heerlijke zon, soms zelfs te heet. Eén keer hadden we ’s nachts noodweer, maar onze tent heeft het prima gehouden.
We hebben inmiddels routine opgebouwd in het kamperen.
Als de zon opkomt worden we wakker van de eerste stralen die de tent opwarmen. Nog een beetje slaperig staan we op. Het vochtige gras voelt koud aan onze voeten en in de schaduw is het fris. H. zet de fietsen klaar en hangt de eerste tassen aan de fiets om daarna het ontbijt klaar te maken. Meer dan 1,5 liter water wordt aan de kook gebracht voor ons bordje pap: havermout, melkpoeder, aangevuld met krenten, zonnebloempitten, brood en soms een appel. Langs de weg komen we regelmatig pruimenbomen tegen. We stoppen dan en eten volop pruimen en nemen ook nog een fiks aantal mee voor het ontbijt. Het ontbijt is pas echt compleet met een kopje thee en koffie. Het is een stevig ontbijt en voldoende om te gaan fietsen. Na het ontbijt ruimen we de tent op, pakken alle spullen in en smeren ons goed in met zonnecrème en fietsen verder.
De lunch bestaat uit brood, kaas met tomaten, komkommers en een ui. Het brood hier is heerlijk. Lekker stevig volkoren bruin brood met pitten. Het laatste sneetje brood is er meestal één met chocoladepasta. Bulgarije is een broodland, volop keus. We proberen te lunchen in een parkje waar een kraantje is zodat we voldoende water hebben. In Nederland hebben we ‘Bolero’ ontdekt, een zakje poeder om een lekker sapje te maken. Tot onze verrassing wordt dit in Bulgarije gemaakt en in elke winkel kom je deze zakjes tegen, ook van ander merken. We proberen alle smaken uit: van cherry en limon tot strawberry/kiwi en ‘very berry’. Bij een kraantje vullen we een anderhalve liter fles met water en maken we een ijskoud sapje.
Aan het einde van de middag gaan we op zoek naar een kampeerplek. Dat valt niet altijd mee: van een afstand lijken de velden mooi groen en vlak maar als we de plek nauwkeurig inspecteren valt het vaak tegen. De grond is meestal kurkdroog en de sporen die de tractor er in heeft gereden zijn hard waardoor het onmogelijk is om de tent op te zetten. De heuvels hier zijn prachtig om door te fietsen maar voor het kamperen is het lastig om een vlak stukje grond te vinden.
Het avondeten bestaat uit tomaten, uien, aubergines, knoflook, pasta, aardappelen in verschillende varianten.
Ondanks dat we beide van huis uit geen kampeerders zijn (en onze eerste tent hebben gekocht voordat we deze reis maakten) zijn we inmiddels verknocht aan kamperen in de vrije natuur. Het hoort gewoon bij fietsen. Je kunt stoppen waar je wilt en je voelt je vrij. Er is rust en stilte en je kunt je eigen potje koken. Heerlijk. We zijn het echt gaan waarderen.
Als de zon opkomt worden we wakker van de eerste stralen die de tent opwarmen. Nog een beetje slaperig staan we op. Het vochtige gras voelt koud aan onze voeten en in de schaduw is het fris. H. zet de fietsen klaar en hangt de eerste tassen aan de fiets om daarna het ontbijt klaar te maken. Meer dan 1,5 liter water wordt aan de kook gebracht voor ons bordje pap: havermout, melkpoeder, aangevuld met krenten, zonnebloempitten, brood en soms een appel. Langs de weg komen we regelmatig pruimenbomen tegen. We stoppen dan en eten volop pruimen en nemen ook nog een fiks aantal mee voor het ontbijt. Het ontbijt is pas echt compleet met een kopje thee en koffie. Het is een stevig ontbijt en voldoende om te gaan fietsen. Na het ontbijt ruimen we de tent op, pakken alle spullen in en smeren ons goed in met zonnecrème en fietsen verder.
De lunch bestaat uit brood, kaas met tomaten, komkommers en een ui. Het brood hier is heerlijk. Lekker stevig volkoren bruin brood met pitten. Het laatste sneetje brood is er meestal één met chocoladepasta. Bulgarije is een broodland, volop keus. We proberen te lunchen in een parkje waar een kraantje is zodat we voldoende water hebben. In Nederland hebben we ‘Bolero’ ontdekt, een zakje poeder om een lekker sapje te maken. Tot onze verrassing wordt dit in Bulgarije gemaakt en in elke winkel kom je deze zakjes tegen, ook van ander merken. We proberen alle smaken uit: van cherry en limon tot strawberry/kiwi en ‘very berry’. Bij een kraantje vullen we een anderhalve liter fles met water en maken we een ijskoud sapje.
Aan het einde van de middag gaan we op zoek naar een kampeerplek. Dat valt niet altijd mee: van een afstand lijken de velden mooi groen en vlak maar als we de plek nauwkeurig inspecteren valt het vaak tegen. De grond is meestal kurkdroog en de sporen die de tractor er in heeft gereden zijn hard waardoor het onmogelijk is om de tent op te zetten. De heuvels hier zijn prachtig om door te fietsen maar voor het kamperen is het lastig om een vlak stukje grond te vinden.
Het avondeten bestaat uit tomaten, uien, aubergines, knoflook, pasta, aardappelen in verschillende varianten.
Ondanks dat we beide van huis uit geen kampeerders zijn (en onze eerste tent hebben gekocht voordat we deze reis maakten) zijn we inmiddels verknocht aan kamperen in de vrije natuur. Het hoort gewoon bij fietsen. Je kunt stoppen waar je wilt en je voelt je vrij. Er is rust en stilte en je kunt je eigen potje koken. Heerlijk. We zijn het echt gaan waarderen.
15-8-2015
Geschreven na thuiskomst
De laatste week hadden we afgeteld: de laatste keer de tent opzetten, een potje koken op onze knieën boven de Primus-brander, de laatste nacht op een dun matje in de tent en de laatste keer de tent opruimen. Onze gevoelens waren dubbel, aan de ene kant verlangden we weer om iedereen in Nederland te zien, om te slapen in ons eigen bed, een lekkere warme douche en een fatsoenlijke WC, maar we beseften ook dat we binnen een week het vrijbuitersleven zullen missen.
De laatste fietstocht was langs een drukke autoweg waar het verkeer nauwelijks rekening hield met fietsers. We waren dan ook opgelucht toen we uiteindelijk in ons hotel (dat we hadden geboekt via booking.com en uitgezocht hadden op ‘tuin’: zodat er voldoende ruimte zou zijn om onze fietsen te stallen en in te pakken) kwamen. Een hotel is eigenlijk een groot woord, het was een groot huis met een aantal kamers. Voor ons ideaal want we konden gebruik maken van de keuken, er was een garage en buiten ook ruimte om onze fietsen in te pakken.
We hadden een ticket geboekt bij WizzAir. De site van de luchtvaartmaatschappij hadden we zeer nauwkeurig bestudeerd. De regels om een fiets mee het vliegtuig in te nemen verschillen per enorm. Wat we inmiddels ook weten is dat de informatie die op de site staat vaak niet strookt met de regels van de luchthaven.
Via internet hadden we een aantal fietswinkels gevonden in Sofia en vrijdagmiddag hebben we meteen een rondje door Sofia gefietst voor twee fietsdozen. De fietswinkels lagen behoorlijk uit elkaar en uiteindelijk vonden we een fietswinkel die ons twee grote fietsdozen kon leveren. De volgende dag met een taxi-app een taxi besteld om de dozen op te halen. Twee grote dozen waar onze fietsen helemaal in konden, fantastisch. Ware het niet dat WizZAir heel duidelijk op de site heeft gezet hoe groot de afmetingen van zo’n doos mogen zijn. Geen groot probleem: we demonteerden het voorwiel en de lowrider, sneden de doos op maat, bevestigden met tape wat piepschuim en extra karton op kwetsbare onderdelen en bevestigden alle losse onderdelen met tape aan de fiets. Tenslotte wikkelden we een paar rollen tape om de doos voor de stevigheid. Wel zo dat eventueel de doos weer snel open kon worden gemaakt als een medewerker van de luchthaven of WizzAir in de doos wilde kijken voor de noodzakelijke controle. Uit ervaringen wisten we dat zo’n grote doos niet door een scanner past en dat dan de alarmbellen van de veiligheidsdiensten gaan rinkelen.
De laatste nacht was een kort nachtje. De wekker was gezet maar rustig hebben we niet geslapen, bang om ons te verslapen. Om 3.30 uur stonden we al op. In het hotel logeerde een hulpvaardig Zweeds echtpaar die al een paar jaar in Bulgarije wonen en nu wachtten op de oplevering van hun nieuwbouw appartement. Met de taxi-app bestelden ze een extra grote taxi. Toen we de fietsdozen en bagage buiten zetten was het nog donker en fris. Tot onze grote verrassing kwam er al na enkele minuten een taxi aanrijden. Maar onze blijdschap verdween al snel toen we zagen dat het geen grote taxi was. Het was een normale auto (zonder imperial), hier zouden de fietsdozen nooit in/op passen. De eigenaar van het hotel die ook wakker was had een kort gesprek met de taxichauffeur. Er werd met de centrale gebeld en een andere taxi besteld. We hadden alle tijd maar we moesten weer wachten. Enkele minuten later zagen we in de verte weer twee lichtjes opdoemen. Tot onze schrik was het weer een ‘normale’ taxi waar onze fietsdozen niet in pasten. De eigenaar had een indringend gesprek met de taxichauffeur. Frustrerend was dat we het gesprek niet konden volgen en afhankelijk waren van de vertaling van het Zweedse echtpaar, dat zich beperkte tot de info dat de eigenaar nu echt heel boos was. Het was slechts een kort gesprek maar voor ons leek het een eeuwigheid. Het gesprek werd beëindigd, de taxichauffeur startte de auto en reed enkele meters achteruit. De taxi was niet voor ons maar de buren hadden ook een taxi besteld. En weer was het wachten op een taxi. Eindelijk kwam de goede taxi. Snel werd de achterbank ingeklapt, de fietsdozen en bagage ingeladen. De achterklep kon niet dicht maar dat was geen probleem. Na een ritje van twintig minuten stonden we dan eindelijk voor terminal 2. We hadden nog alle tijd om in te checken. Echter op de schermen met de vertrektijden en incheckbalies stond onze vlucht niet. Nog een keer goed kijken, maar onze vlucht stond nergens vermeld, sterker nog heel WizzAir kwam niet voor op het scherm. Conclusie, we waren afgezet bij de verkeerde terminal, we moesten bij terminal 1 zijn, ongeveer 10 kilometer van terminal 2. We hadden nog alle tijd maar we werden toch een beetje nerveus. We haastten ons naar buiten. Een taxi vinden was niet zo moeilijk en binnen enkele minuten reden we naar de goede terminal. Snel liepen we naar de goede incheckbalie. Tot onze opluchting stond er een rij dus we waren nog op tijd. Volgens de schermen zouden er twee balies open zijn om in te checken voor Eindhoven maar er was er één van gesloten. Langzaam werd de rij korter maar met dit tempo zou het krap worden. De medewerker van onze balie keek regelmatig op haar horloge totdat ze haar tas pakte en vertrok met de mededeling dat we ook bij de andere balies konden inchecken. Snel naar een andere rij en de tijd tikte door. Het inchecken hadden we al digitaal gedaan, het enige wat we moesten doen was de bagage labelen en instappen.
Toen we aan de beurt waren ging het snel, de bagage ging op de band naar achteren en de fietsdozen kregen een label en moesten we bij de balie ‘afwijkende bagage’ onze fietsen afleveren. Snel sleepten we de fietsdozen naar de betreffende ‘balie’ waar nog niemand zat. Het was een band met een rolluik waar afwijkende bagage moest worden afgeleverd. Beter is het om te schrijven dat het een rolluikje betrof, veel te klein, daar pasten onze fietsdozen niet door. Langzaam ging het luikje omhoog en door een kier in de wand sommeerde een medewerker om onze fietsen op de band te zetten. Tegen beter weten in zetten we de kleinste fietsdoos op de band. Halverwege zat de fietsdoos klem. Dat ging niet lukken. Door de kier kregen we te horen dat we even moesten wachten. De medewerker wist het ook niet meer. De tijd begon nu wel te dringen, over een half uur zou ons vliegtuig vertrekken en op de schermen stond al aangegeven dat we konden boarden. Na een lange vijf minuten kwamen er twee medewerkers van de airport. Na een korte inspectie van de dozen zei één van de twee resoluut dat de fietsen zonder doos in het vliegtuig moesten. Één medewerker trok het bagagelabel van de doos en bevestigde dit aan het frame. Nu brak er bij ons paniek uit. Dat zou betekenen dat onze fietsen onbeschermd het laadruim in zouden gaan. Een aantal onderdelen op de fiets zoals de trappers, het voorwiel en de helm zaten slechts met een klein plakbandje vast aan het frame. Hevig protesteerde we tegen het besluit. Op de website van WizzAir stond namelijk duidelijk omschreven hoe groot de doos mocht zijn. Maar de vrouw wist van geen wijken. Als we wilden vliegen dan moesten de fietsen uit de dozen. Daarbij hamerde ze op de tijd, over 20 minuten zou het vliegtuig vertrekken. Wanhopig keken we elkaar aan, weigeren en terug gaan naar het hotel of toch maar de fietsen uit de dozen halen? We gaan terug naar Nederland dus als de fietsen de vlucht niet zouden overleven (waarvan wij heilig van overtuigd waren) konden we altijd nog met de trein naar huis. Gehaast sneden we de dozen open en met pijn in ons hart plaatsten we de fietsen voorzichtig op de lopende band. Aan de andere kant van de band, achter het rolluikje, werd niet echt alert gereageerd op de aankomst van onze fietsen en we riepen nog verontrust dat ze onze fietsen wel moesten aanpakken. Nog snel maakten we een paar foto’s. De dozen lieten we maar gewoon staan bij de balie.
Toen snel naar de boarding-gate. Bij de veiligheidscontrole stond een lange rij. Tijd om te wachten hadden we niet meer dus snel voordringen met het argument dat we haast hadden. De veiligheidscontrole was zeer zorgvuldig, K.’s tas moest verschillende keren worden uitgepakt en we werden uitgebreid gefouilleerd. De paspoortcontrole ging snel en vervolgens boarden. Er stond een rij bij de boarding dus we waren nog op tijd. De vlucht verliep voorspoedig maar echt rustig zaten we niet. We waren ontzettend bezorgd over hoe onze fietsen uit het vliegtuig zouden komen. In Eindhoven probeerden we nog een paar foto’s te maken van hoe de fietsen uit het vliegtuig werden geladen, maar dat lukte niet.
Bij de band kwam de bagage meteen, de tassen waren in orde en bij de ‘afwijkende bagage band’ kwam eerst de fiets van H. Na een snelle check leek alles in orde en ook met de fiets van K. leek alles in orde. In de aankomsthal monteerde we de fietsen weer. Op een paar kleine beschadigingen na hadden de fietsen het prima overleefd.
Tijdens de fietstocht naar huis konden we alle stress van ons affietsen, heerlijk om weer in Nederland te zijn. We kwamen onderweg al een collega van K. tegen en het voelde goed om zo onze vertrouwde stad weer in te fietsen. Aangekomen bij het huis van de ouders van K. werden we opgewacht door onze families.
Fijn om weer terug te zijn in Nederland!!
Geschreven na thuiskomst
De laatste week hadden we afgeteld: de laatste keer de tent opzetten, een potje koken op onze knieën boven de Primus-brander, de laatste nacht op een dun matje in de tent en de laatste keer de tent opruimen. Onze gevoelens waren dubbel, aan de ene kant verlangden we weer om iedereen in Nederland te zien, om te slapen in ons eigen bed, een lekkere warme douche en een fatsoenlijke WC, maar we beseften ook dat we binnen een week het vrijbuitersleven zullen missen.
De laatste fietstocht was langs een drukke autoweg waar het verkeer nauwelijks rekening hield met fietsers. We waren dan ook opgelucht toen we uiteindelijk in ons hotel (dat we hadden geboekt via booking.com en uitgezocht hadden op ‘tuin’: zodat er voldoende ruimte zou zijn om onze fietsen te stallen en in te pakken) kwamen. Een hotel is eigenlijk een groot woord, het was een groot huis met een aantal kamers. Voor ons ideaal want we konden gebruik maken van de keuken, er was een garage en buiten ook ruimte om onze fietsen in te pakken.
We hadden een ticket geboekt bij WizzAir. De site van de luchtvaartmaatschappij hadden we zeer nauwkeurig bestudeerd. De regels om een fiets mee het vliegtuig in te nemen verschillen per enorm. Wat we inmiddels ook weten is dat de informatie die op de site staat vaak niet strookt met de regels van de luchthaven.
Via internet hadden we een aantal fietswinkels gevonden in Sofia en vrijdagmiddag hebben we meteen een rondje door Sofia gefietst voor twee fietsdozen. De fietswinkels lagen behoorlijk uit elkaar en uiteindelijk vonden we een fietswinkel die ons twee grote fietsdozen kon leveren. De volgende dag met een taxi-app een taxi besteld om de dozen op te halen. Twee grote dozen waar onze fietsen helemaal in konden, fantastisch. Ware het niet dat WizZAir heel duidelijk op de site heeft gezet hoe groot de afmetingen van zo’n doos mogen zijn. Geen groot probleem: we demonteerden het voorwiel en de lowrider, sneden de doos op maat, bevestigden met tape wat piepschuim en extra karton op kwetsbare onderdelen en bevestigden alle losse onderdelen met tape aan de fiets. Tenslotte wikkelden we een paar rollen tape om de doos voor de stevigheid. Wel zo dat eventueel de doos weer snel open kon worden gemaakt als een medewerker van de luchthaven of WizzAir in de doos wilde kijken voor de noodzakelijke controle. Uit ervaringen wisten we dat zo’n grote doos niet door een scanner past en dat dan de alarmbellen van de veiligheidsdiensten gaan rinkelen.
De laatste nacht was een kort nachtje. De wekker was gezet maar rustig hebben we niet geslapen, bang om ons te verslapen. Om 3.30 uur stonden we al op. In het hotel logeerde een hulpvaardig Zweeds echtpaar die al een paar jaar in Bulgarije wonen en nu wachtten op de oplevering van hun nieuwbouw appartement. Met de taxi-app bestelden ze een extra grote taxi. Toen we de fietsdozen en bagage buiten zetten was het nog donker en fris. Tot onze grote verrassing kwam er al na enkele minuten een taxi aanrijden. Maar onze blijdschap verdween al snel toen we zagen dat het geen grote taxi was. Het was een normale auto (zonder imperial), hier zouden de fietsdozen nooit in/op passen. De eigenaar van het hotel die ook wakker was had een kort gesprek met de taxichauffeur. Er werd met de centrale gebeld en een andere taxi besteld. We hadden alle tijd maar we moesten weer wachten. Enkele minuten later zagen we in de verte weer twee lichtjes opdoemen. Tot onze schrik was het weer een ‘normale’ taxi waar onze fietsdozen niet in pasten. De eigenaar had een indringend gesprek met de taxichauffeur. Frustrerend was dat we het gesprek niet konden volgen en afhankelijk waren van de vertaling van het Zweedse echtpaar, dat zich beperkte tot de info dat de eigenaar nu echt heel boos was. Het was slechts een kort gesprek maar voor ons leek het een eeuwigheid. Het gesprek werd beëindigd, de taxichauffeur startte de auto en reed enkele meters achteruit. De taxi was niet voor ons maar de buren hadden ook een taxi besteld. En weer was het wachten op een taxi. Eindelijk kwam de goede taxi. Snel werd de achterbank ingeklapt, de fietsdozen en bagage ingeladen. De achterklep kon niet dicht maar dat was geen probleem. Na een ritje van twintig minuten stonden we dan eindelijk voor terminal 2. We hadden nog alle tijd om in te checken. Echter op de schermen met de vertrektijden en incheckbalies stond onze vlucht niet. Nog een keer goed kijken, maar onze vlucht stond nergens vermeld, sterker nog heel WizzAir kwam niet voor op het scherm. Conclusie, we waren afgezet bij de verkeerde terminal, we moesten bij terminal 1 zijn, ongeveer 10 kilometer van terminal 2. We hadden nog alle tijd maar we werden toch een beetje nerveus. We haastten ons naar buiten. Een taxi vinden was niet zo moeilijk en binnen enkele minuten reden we naar de goede terminal. Snel liepen we naar de goede incheckbalie. Tot onze opluchting stond er een rij dus we waren nog op tijd. Volgens de schermen zouden er twee balies open zijn om in te checken voor Eindhoven maar er was er één van gesloten. Langzaam werd de rij korter maar met dit tempo zou het krap worden. De medewerker van onze balie keek regelmatig op haar horloge totdat ze haar tas pakte en vertrok met de mededeling dat we ook bij de andere balies konden inchecken. Snel naar een andere rij en de tijd tikte door. Het inchecken hadden we al digitaal gedaan, het enige wat we moesten doen was de bagage labelen en instappen.
Toen we aan de beurt waren ging het snel, de bagage ging op de band naar achteren en de fietsdozen kregen een label en moesten we bij de balie ‘afwijkende bagage’ onze fietsen afleveren. Snel sleepten we de fietsdozen naar de betreffende ‘balie’ waar nog niemand zat. Het was een band met een rolluik waar afwijkende bagage moest worden afgeleverd. Beter is het om te schrijven dat het een rolluikje betrof, veel te klein, daar pasten onze fietsdozen niet door. Langzaam ging het luikje omhoog en door een kier in de wand sommeerde een medewerker om onze fietsen op de band te zetten. Tegen beter weten in zetten we de kleinste fietsdoos op de band. Halverwege zat de fietsdoos klem. Dat ging niet lukken. Door de kier kregen we te horen dat we even moesten wachten. De medewerker wist het ook niet meer. De tijd begon nu wel te dringen, over een half uur zou ons vliegtuig vertrekken en op de schermen stond al aangegeven dat we konden boarden. Na een lange vijf minuten kwamen er twee medewerkers van de airport. Na een korte inspectie van de dozen zei één van de twee resoluut dat de fietsen zonder doos in het vliegtuig moesten. Één medewerker trok het bagagelabel van de doos en bevestigde dit aan het frame. Nu brak er bij ons paniek uit. Dat zou betekenen dat onze fietsen onbeschermd het laadruim in zouden gaan. Een aantal onderdelen op de fiets zoals de trappers, het voorwiel en de helm zaten slechts met een klein plakbandje vast aan het frame. Hevig protesteerde we tegen het besluit. Op de website van WizzAir stond namelijk duidelijk omschreven hoe groot de doos mocht zijn. Maar de vrouw wist van geen wijken. Als we wilden vliegen dan moesten de fietsen uit de dozen. Daarbij hamerde ze op de tijd, over 20 minuten zou het vliegtuig vertrekken. Wanhopig keken we elkaar aan, weigeren en terug gaan naar het hotel of toch maar de fietsen uit de dozen halen? We gaan terug naar Nederland dus als de fietsen de vlucht niet zouden overleven (waarvan wij heilig van overtuigd waren) konden we altijd nog met de trein naar huis. Gehaast sneden we de dozen open en met pijn in ons hart plaatsten we de fietsen voorzichtig op de lopende band. Aan de andere kant van de band, achter het rolluikje, werd niet echt alert gereageerd op de aankomst van onze fietsen en we riepen nog verontrust dat ze onze fietsen wel moesten aanpakken. Nog snel maakten we een paar foto’s. De dozen lieten we maar gewoon staan bij de balie.
Toen snel naar de boarding-gate. Bij de veiligheidscontrole stond een lange rij. Tijd om te wachten hadden we niet meer dus snel voordringen met het argument dat we haast hadden. De veiligheidscontrole was zeer zorgvuldig, K.’s tas moest verschillende keren worden uitgepakt en we werden uitgebreid gefouilleerd. De paspoortcontrole ging snel en vervolgens boarden. Er stond een rij bij de boarding dus we waren nog op tijd. De vlucht verliep voorspoedig maar echt rustig zaten we niet. We waren ontzettend bezorgd over hoe onze fietsen uit het vliegtuig zouden komen. In Eindhoven probeerden we nog een paar foto’s te maken van hoe de fietsen uit het vliegtuig werden geladen, maar dat lukte niet.
Bij de band kwam de bagage meteen, de tassen waren in orde en bij de ‘afwijkende bagage band’ kwam eerst de fiets van H. Na een snelle check leek alles in orde en ook met de fiets van K. leek alles in orde. In de aankomsthal monteerde we de fietsen weer. Op een paar kleine beschadigingen na hadden de fietsen het prima overleefd.
Tijdens de fietstocht naar huis konden we alle stress van ons affietsen, heerlijk om weer in Nederland te zijn. We kwamen onderweg al een collega van K. tegen en het voelde goed om zo onze vertrouwde stad weer in te fietsen. Aangekomen bij het huis van de ouders van K. werden we opgewacht door onze families.
Fijn om weer terug te zijn in Nederland!!
24-7-2015 t/m 11-8-2015
Route:
Siva Reka - Khardzhali - Vehtino - Momchilovtsi - Plovdiv - Glavatar - Kamare - Troyan - Asen - Lilache - Borovitsi - Bov - Dragoman - Babitsa - Sofia
Bekijk de route via Wikiloc: Bulgarije
Wil je meer foto's zien van Bulgarije? Klik dan hier.