Van 25-7-2014 t/m 11-8-2015 maakten wij een lange reis, waaronder door dit land.
Hier vind je de gehele route van dit jaar fietsen.
Hier vind je de gehele route van dit jaar fietsen.
Georgië
12-6-2015
Van India naar Georgië
Ruim op tijd waren we op het station van Siliguri voor de trein naar New Delhi. Er zijn verschillende treinen die naar New Delhi gaan. Wij kozen voor de sneltrein die er ‘slechts 22 uur’ over doet. De stoptrein doet er nog eens 10 uur langer over. Op het station nog snel een hapje eten en klaar staan voor de trein. De informatieborden waren onduidelijk en ook de omroeper die in drie verschillende talen de vertrekinformatie door gaf was bijna onverstaanbaar. Maar na enige navraag bleek dat onze trein een vertraging had. Deze vertraging liep uiteindelijk op tot drie uur. Het was wel even spannend of de fietsen en bagage ook in Delhi zouden zijn. Deze konden namelijk niet mee met dezelfde trein die wij namen. De avond voor we vertrokken gaven we de fietsen en bagage af bij het ‘bagage kantoortje’ en betaalden we ervoor. De manier waarop het eraan toe ging was in onze ogen niet echt professioneel, maar gelukkig stonden de fietsen en bagage op ons te wachten op het treinstation in Delhi.
We vlogen van Delhi (India) naar Tbilisi. Onze bestelde taxi in Delhi kwam niet op het afgesproken tijdstip (3 uur ’s nachts) opdagen, dus begon de dag wat stressvol. Uiteindelijk een andere taxi gebeld die gelukkig binnen 20 minuten arriveerde en ons na een forse fooi in een sneltreinvaart naar het vliegveld bracht. We waren nu ‘maar’ 2,5 uur voordat onze vlucht vertrok aanwezig. Op het vliegveld was het wel even spannend of Turkish Airlines onze fietsen accepteerde. We hadden ze namelijk niet echt ‘verkleind’ (voorwiel eraf etc.) en compact in een doos gestopt, maar een creatie gemaakt met verschillende dozen. Dat zou het uitpakken en rijklaar maken versimpelen. Onze creatie was dus wat groter en had een andere vorm dan een normale fietsdoos. Eerst moesten we van Turkish Airlines, die onze creaties niet ‘properly packed’ vond, de dozen laten sealen. Een machine met een grote rol plastic, een soort huishoudfolie die strak om de bagage wordt gewikkeld, stond iets verderop. Onze flightbags, waar de fietstassen inzitten, sealen was geen probleem maar de fietsdozen waren te groot. De medewerker bij het sealapparaat zei dat dat niet ging en uiteindelijk ging de manager van Turkish Airlines akkoord met de dozen. Toen moesten we de fietsen naar de ‘afwijkende bagage desk’ brengen waar een grote scanner stond. Ze pasten er niet door, maar gelukkig konden we de mannen van deze ‘afwijkende bagage desk’ overtuigen en hoefden we de dozen niet helemaal uit te pakken. We sneden wat stukken open en met zaklampen werd binnenin gekeken.
De tijd verliep snel door al deze handelingen en gelukkig zaten we net op tijd in het vliegtuig. De vlucht en overstap in Istanbul verliepen goed.
Van India naar Georgië
Ruim op tijd waren we op het station van Siliguri voor de trein naar New Delhi. Er zijn verschillende treinen die naar New Delhi gaan. Wij kozen voor de sneltrein die er ‘slechts 22 uur’ over doet. De stoptrein doet er nog eens 10 uur langer over. Op het station nog snel een hapje eten en klaar staan voor de trein. De informatieborden waren onduidelijk en ook de omroeper die in drie verschillende talen de vertrekinformatie door gaf was bijna onverstaanbaar. Maar na enige navraag bleek dat onze trein een vertraging had. Deze vertraging liep uiteindelijk op tot drie uur. Het was wel even spannend of de fietsen en bagage ook in Delhi zouden zijn. Deze konden namelijk niet mee met dezelfde trein die wij namen. De avond voor we vertrokken gaven we de fietsen en bagage af bij het ‘bagage kantoortje’ en betaalden we ervoor. De manier waarop het eraan toe ging was in onze ogen niet echt professioneel, maar gelukkig stonden de fietsen en bagage op ons te wachten op het treinstation in Delhi.
We vlogen van Delhi (India) naar Tbilisi. Onze bestelde taxi in Delhi kwam niet op het afgesproken tijdstip (3 uur ’s nachts) opdagen, dus begon de dag wat stressvol. Uiteindelijk een andere taxi gebeld die gelukkig binnen 20 minuten arriveerde en ons na een forse fooi in een sneltreinvaart naar het vliegveld bracht. We waren nu ‘maar’ 2,5 uur voordat onze vlucht vertrok aanwezig. Op het vliegveld was het wel even spannend of Turkish Airlines onze fietsen accepteerde. We hadden ze namelijk niet echt ‘verkleind’ (voorwiel eraf etc.) en compact in een doos gestopt, maar een creatie gemaakt met verschillende dozen. Dat zou het uitpakken en rijklaar maken versimpelen. Onze creatie was dus wat groter en had een andere vorm dan een normale fietsdoos. Eerst moesten we van Turkish Airlines, die onze creaties niet ‘properly packed’ vond, de dozen laten sealen. Een machine met een grote rol plastic, een soort huishoudfolie die strak om de bagage wordt gewikkeld, stond iets verderop. Onze flightbags, waar de fietstassen inzitten, sealen was geen probleem maar de fietsdozen waren te groot. De medewerker bij het sealapparaat zei dat dat niet ging en uiteindelijk ging de manager van Turkish Airlines akkoord met de dozen. Toen moesten we de fietsen naar de ‘afwijkende bagage desk’ brengen waar een grote scanner stond. Ze pasten er niet door, maar gelukkig konden we de mannen van deze ‘afwijkende bagage desk’ overtuigen en hoefden we de dozen niet helemaal uit te pakken. We sneden wat stukken open en met zaklampen werd binnenin gekeken.
De tijd verliep snel door al deze handelingen en gelukkig zaten we net op tijd in het vliegtuig. De vlucht en overstap in Istanbul verliepen goed.
Georgië
Voor Georgië heb je tegenwoordig geen visum meer nodig. Bij aankomst gaf de douane ons een stempel in ons paspoort én ieder een flesje wijn. ‘Welcome in Georgia!’. Wat een ontvangst.
We zijn een paar jaar geleden al eens samen in Georgië en Armenië geweest (en H. heeft ook nog een studiereis naar Armenië gemaakt met school), dus besloten we ‘gewoon lekker te gaan fietsen’ en bijvoorbeeld niet om te gaan fietsen voor toeristische hoogtepunten (meestal kerkjes). Daardoor hoeven we ook niet van stadje naar stadje te fietsen, maar fietsen we ‘gewoon’ de weg die ons qua natuur het mooiste lijkt en kunnen we (wild) kamperen waar we willen.
Voor Georgië heb je tegenwoordig geen visum meer nodig. Bij aankomst gaf de douane ons een stempel in ons paspoort én ieder een flesje wijn. ‘Welcome in Georgia!’. Wat een ontvangst.
We zijn een paar jaar geleden al eens samen in Georgië en Armenië geweest (en H. heeft ook nog een studiereis naar Armenië gemaakt met school), dus besloten we ‘gewoon lekker te gaan fietsen’ en bijvoorbeeld niet om te gaan fietsen voor toeristische hoogtepunten (meestal kerkjes). Daardoor hoeven we ook niet van stadje naar stadje te fietsen, maar fietsen we ‘gewoon’ de weg die ons qua natuur het mooiste lijkt en kunnen we (wild) kamperen waar we willen.
Gastvrijheid
Na een dag Tbilisi, die we gebruikten om onze fietsen weer rijklaar te maken en wat boodschappen te doen, waren we klaar voor vertrek. Meteen al nadat we Tbilisi hadden verlaten, maakten we opnieuw kennis met de Georgische gastvrijheid. Bij een benzinestation kochten we een fles water, maar mochten we niet betalen en kregen we er een fles frisdrank bij!
En zo ging het verder de dagen die volgden. We picknickten in het gras aan de kant van de weg, genoten van de zon en het uitzicht toen een Lada stopte. De chauffeur gebaarde om te komen. Zijn auto zat vol met groenten en fruit. We kregen een handvol kersen, wat tomaten en een komkommer. Nu was onze picknick compleet!
We fietsten door prachtige groene bergen. In een dorpje deden we wat inkopen voor de lunch. Er is hier heerlijk brood verkrijgbaar en ook kaas, tomaat en komkommer, dus lunchen we weer met een ‘broodje gezond’. Na alle (overigens lekkere) curries in India is het heerlijk weer eens wat anders te eten. We aten onze lunch op in een klein parkje. We trokken daarmee wel wat aandacht. De kinderen hebben hier 3 maanden vakantie, dus overdag zie je veel kinderen op straat. Ze kwamen allemaal nieuwsgierig kijken. Na een tijdje kwam een man ons 3 flesjes frisdrank brengen. Later kwam een mevrouw ons een schaal rijst met vleesgoulash brengen en brood. We probeerden in ons beste Russisch te vragen of deze mensen hier (wijzend op het gebouw achter ons) werkten. Ze legden uit dat het gebouw een ‘dom de cultura’ (cultuurhuis) is en dat ze hier vandaag werkten. Omdat we het nog niet echt begrepen nodigden ze ons uit om binnen te kijken. Hier troffen we rijen met gedekte tafels. Er werden blijkbaar veel gasten verwacht. Met ons vertaalboekje in de hand vroegen we of er een feestje was. Met handen en voeten legden ze ons toen uit dat zij de koffietafel voor een begrafenis aan het voorbereiden waren. We namen nog een kijkje in de keuken en proefden wat vlees. Na een kopje koffie met de gebruikelijke ‘confeti’ (snoepjes) stapten we weer op de fiets. We werden hartelijk uitgezwaaid.
Na een dag Tbilisi, die we gebruikten om onze fietsen weer rijklaar te maken en wat boodschappen te doen, waren we klaar voor vertrek. Meteen al nadat we Tbilisi hadden verlaten, maakten we opnieuw kennis met de Georgische gastvrijheid. Bij een benzinestation kochten we een fles water, maar mochten we niet betalen en kregen we er een fles frisdrank bij!
En zo ging het verder de dagen die volgden. We picknickten in het gras aan de kant van de weg, genoten van de zon en het uitzicht toen een Lada stopte. De chauffeur gebaarde om te komen. Zijn auto zat vol met groenten en fruit. We kregen een handvol kersen, wat tomaten en een komkommer. Nu was onze picknick compleet!
We fietsten door prachtige groene bergen. In een dorpje deden we wat inkopen voor de lunch. Er is hier heerlijk brood verkrijgbaar en ook kaas, tomaat en komkommer, dus lunchen we weer met een ‘broodje gezond’. Na alle (overigens lekkere) curries in India is het heerlijk weer eens wat anders te eten. We aten onze lunch op in een klein parkje. We trokken daarmee wel wat aandacht. De kinderen hebben hier 3 maanden vakantie, dus overdag zie je veel kinderen op straat. Ze kwamen allemaal nieuwsgierig kijken. Na een tijdje kwam een man ons 3 flesjes frisdrank brengen. Later kwam een mevrouw ons een schaal rijst met vleesgoulash brengen en brood. We probeerden in ons beste Russisch te vragen of deze mensen hier (wijzend op het gebouw achter ons) werkten. Ze legden uit dat het gebouw een ‘dom de cultura’ (cultuurhuis) is en dat ze hier vandaag werkten. Omdat we het nog niet echt begrepen nodigden ze ons uit om binnen te kijken. Hier troffen we rijen met gedekte tafels. Er werden blijkbaar veel gasten verwacht. Met ons vertaalboekje in de hand vroegen we of er een feestje was. Met handen en voeten legden ze ons toen uit dat zij de koffietafel voor een begrafenis aan het voorbereiden waren. We namen nog een kijkje in de keuken en proefden wat vlees. Na een kopje koffie met de gebruikelijke ‘confeti’ (snoepjes) stapten we weer op de fiets. We werden hartelijk uitgezwaaid.
Het weer
Over het algemeen is het weer hier goed. Dagenlang zon met af en toe ’s nachts wat regen. Op een donkere ochtend zagen we in de verte bliksemflitsen in de bergen. Net voordat de regenbui uitbrak konden we een schuilplekje vinden in een oud bushokje. Er kwamen ook een aantal vrouwen schuilen die op het land aan het werk waren en er stopte ook een oude auto. De vrouwen uitten hun verbazing over het feit dat wij een korte broek aan hadden (door de regen koelde het ineens flink af en was het ook behoorlijk fris) en maanden dat wij in de auto moesten gaan zitten om het lekker warm te krijgen. We konden dat niet weigeren dus zo zaten we 15 minuten met een rokende man en 2 vrouwen in een warme auto en kregen we een snoepje aangeboden. Na de bui namen we afscheid van de vrouwen die in het bushokje waren blijven schuilen en één vrouw bleef H. maar omhelzen. Ze was blijkbaar zo blij om ons ontmoet te hebben. Voor het fietsen en kamperen zijn de regenbuien verschrikkelijk, maar voor de fotograaf zijn ze fantastisch. In de bergen zie je in de verte de donkere wolken aankomen. De wolken hebben een kleurpatroon van pikzwart naar helder wit. In combinatie met de groene bergen en het zonlicht geeft het een surrealistisch effect.
Over het algemeen is het weer hier goed. Dagenlang zon met af en toe ’s nachts wat regen. Op een donkere ochtend zagen we in de verte bliksemflitsen in de bergen. Net voordat de regenbui uitbrak konden we een schuilplekje vinden in een oud bushokje. Er kwamen ook een aantal vrouwen schuilen die op het land aan het werk waren en er stopte ook een oude auto. De vrouwen uitten hun verbazing over het feit dat wij een korte broek aan hadden (door de regen koelde het ineens flink af en was het ook behoorlijk fris) en maanden dat wij in de auto moesten gaan zitten om het lekker warm te krijgen. We konden dat niet weigeren dus zo zaten we 15 minuten met een rokende man en 2 vrouwen in een warme auto en kregen we een snoepje aangeboden. Na de bui namen we afscheid van de vrouwen die in het bushokje waren blijven schuilen en één vrouw bleef H. maar omhelzen. Ze was blijkbaar zo blij om ons ontmoet te hebben. Voor het fietsen en kamperen zijn de regenbuien verschrikkelijk, maar voor de fotograaf zijn ze fantastisch. In de bergen zie je in de verte de donkere wolken aankomen. De wolken hebben een kleurpatroon van pikzwart naar helder wit. In combinatie met de groene bergen en het zonlicht geeft het een surrealistisch effect.
Na een paar dagen gingen we de grens over naar Armenië.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
20-7-2015
Sinds 17-6-2015 zijn we weer terug in Georgië.
De laatste weken in Georgië verliepen anders dan we hoopten.
De Rohloff naaf van H. zijn fiets ging stuk, op zondag 21 juni. Voor de kenners: de spaken zitten vast in de flens van de naaf en er was een stukje uit de flens afgebroken. Gevolg: een spaak die niet meer vast te zetten was en iedere kilometer een grotere slag in het wiel. Het kwam op een zeer vervelend moment, de dag ervoor hadden we een redelijk zware tocht omhoog over slechte weg met ook nog een fikse hagelbui. Maar dat alles was te doen, omdat we wisten dat we de dag er na een mooie afdaling zouden hebben over goede weg. De eerste twintig kilometer bestond uit een kleine klim en vervolgens begon de afdaling. Remmen inknijpen, opletten op de bochten en vooral niet trappen. Heerlijk. Totdat H’s achterwiel tegen het spatbord aanliep. Dit hadden we vaker gehad, even stoppen, het spatbord rechtzetten en weer verder fietsen. Maar enkele minuten later hetzelfde probleem en daarna weer. Er was meer aan de hand. Zoals we al schreven was de flens afgebroken en kwam er daardoor een grote slag in het wiel. Doorrijden was niet meer mogelijk. Twee mannen die naar Kutaisi reden wilden ons wel naar de stad brengen. Voorzichtig laadden we de fiets van H. op het dak van de auto, de fiets van K. kon bovenop de achterbak en de fietstassen werden overal tussen gepropt. We vonden snel een hotel en maakten plannen hoe we het aan zouden gaan pakken. Het was ons al wel duidelijk dat we dit niet zelf konden oplossen. Na contact met de fietsenwinkel, de Vakantiefietser in Amsterdam, werd meteen op dinsdag al een nieuw wiel opgestuurd naar Kutaisi. Het wiel viel onder de garantie, de verzendkosten zouden we samen delen. DHL beloofde op vrijdag al het wiel te komen bezorgen bij ons hotel. Joepie! We zagen ons na het weekend al weer op de fiets zitten richting Turkije.
Via Track&Trace konden we ons pakketje volgen. Het eerste deel van zijn reis verliep voorspoedig. In het vliegtuig naar Londen en op donderdag was ie al aangekomen in Tbilisi, de hoofdstad van Georgië. Als geschatte bezorgdatum stond ook ‘vrijdag 26 juni’ genoteerd. Iedere keer als de poort van het hotel open hoorde gaan, hoopten we een busje van DHL te zien.
Echter, vrijdagavond veranderde de status in ‘clearance delay’. Contact opnemen zou volgens het Track&Trace systeem niet nodig zijn omdat alle gedetailleerde informatie op dit systeem zou verschijnen. Daarnaast leek het kantoor van DHL in Kutaisi op zaterdag gesloten, dus besloten we af te wachten tot maandag.
Maandagochtend stond de status nog steeds op ‘clearance delay’, dus besloten we naar het DHL kantoor te gaan. Het adres dat stond vermeld op de site van DHL leek niet te bestaan. Rustavelli 165. Echter, de straat hield op bij nummer 139.
Op de site van DHL staan geen telefoonnummers en emailadressen van hun kantoren. Via google vonden we uiteindelijk toch een emailadres. Na een aantal vage mails die we niet begrepen (omdat wij onbekend zijn met het Georgische systeem), begrepen we wat we moesten doen. Ons pakket kon niet ‘ingeklaard’ worden bij de douane, omdat wij geen belastingnummer hebben.
Dinsdagochtend gingen we dus naar een ‘belastingkantoor’ om een tijdelijk belastingnummer aan te vragen. Dat nummer hebben we gemaild naar DHL. Toen ging e.e.a. in een sneltreinvaart en werd het wiel een dag later bezorgd.
De onaangename verrassing was dat er over de waarde van het pakket en de bezorgkosten nog eens 18% belasting wordt geheven. Die dikke honderd euro moesten we nog bij een bank gaan betalen. Ook moesten we de kapotte naaf en het wiel nog opsturen naar Nederland.
Na al deze administratieve rompslomp en een klusdagje zijn we (na 11 overnachtingen in Kutaisi) weer op de fiets gestapt richting de grens met Turkije. Wat hadden we een zin om weer te fietsen!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
20-7-2015
Sinds 17-6-2015 zijn we weer terug in Georgië.
De laatste weken in Georgië verliepen anders dan we hoopten.
De Rohloff naaf van H. zijn fiets ging stuk, op zondag 21 juni. Voor de kenners: de spaken zitten vast in de flens van de naaf en er was een stukje uit de flens afgebroken. Gevolg: een spaak die niet meer vast te zetten was en iedere kilometer een grotere slag in het wiel. Het kwam op een zeer vervelend moment, de dag ervoor hadden we een redelijk zware tocht omhoog over slechte weg met ook nog een fikse hagelbui. Maar dat alles was te doen, omdat we wisten dat we de dag er na een mooie afdaling zouden hebben over goede weg. De eerste twintig kilometer bestond uit een kleine klim en vervolgens begon de afdaling. Remmen inknijpen, opletten op de bochten en vooral niet trappen. Heerlijk. Totdat H’s achterwiel tegen het spatbord aanliep. Dit hadden we vaker gehad, even stoppen, het spatbord rechtzetten en weer verder fietsen. Maar enkele minuten later hetzelfde probleem en daarna weer. Er was meer aan de hand. Zoals we al schreven was de flens afgebroken en kwam er daardoor een grote slag in het wiel. Doorrijden was niet meer mogelijk. Twee mannen die naar Kutaisi reden wilden ons wel naar de stad brengen. Voorzichtig laadden we de fiets van H. op het dak van de auto, de fiets van K. kon bovenop de achterbak en de fietstassen werden overal tussen gepropt. We vonden snel een hotel en maakten plannen hoe we het aan zouden gaan pakken. Het was ons al wel duidelijk dat we dit niet zelf konden oplossen. Na contact met de fietsenwinkel, de Vakantiefietser in Amsterdam, werd meteen op dinsdag al een nieuw wiel opgestuurd naar Kutaisi. Het wiel viel onder de garantie, de verzendkosten zouden we samen delen. DHL beloofde op vrijdag al het wiel te komen bezorgen bij ons hotel. Joepie! We zagen ons na het weekend al weer op de fiets zitten richting Turkije.
Via Track&Trace konden we ons pakketje volgen. Het eerste deel van zijn reis verliep voorspoedig. In het vliegtuig naar Londen en op donderdag was ie al aangekomen in Tbilisi, de hoofdstad van Georgië. Als geschatte bezorgdatum stond ook ‘vrijdag 26 juni’ genoteerd. Iedere keer als de poort van het hotel open hoorde gaan, hoopten we een busje van DHL te zien.
Echter, vrijdagavond veranderde de status in ‘clearance delay’. Contact opnemen zou volgens het Track&Trace systeem niet nodig zijn omdat alle gedetailleerde informatie op dit systeem zou verschijnen. Daarnaast leek het kantoor van DHL in Kutaisi op zaterdag gesloten, dus besloten we af te wachten tot maandag.
Maandagochtend stond de status nog steeds op ‘clearance delay’, dus besloten we naar het DHL kantoor te gaan. Het adres dat stond vermeld op de site van DHL leek niet te bestaan. Rustavelli 165. Echter, de straat hield op bij nummer 139.
Op de site van DHL staan geen telefoonnummers en emailadressen van hun kantoren. Via google vonden we uiteindelijk toch een emailadres. Na een aantal vage mails die we niet begrepen (omdat wij onbekend zijn met het Georgische systeem), begrepen we wat we moesten doen. Ons pakket kon niet ‘ingeklaard’ worden bij de douane, omdat wij geen belastingnummer hebben.
Dinsdagochtend gingen we dus naar een ‘belastingkantoor’ om een tijdelijk belastingnummer aan te vragen. Dat nummer hebben we gemaild naar DHL. Toen ging e.e.a. in een sneltreinvaart en werd het wiel een dag later bezorgd.
De onaangename verrassing was dat er over de waarde van het pakket en de bezorgkosten nog eens 18% belasting wordt geheven. Die dikke honderd euro moesten we nog bij een bank gaan betalen. Ook moesten we de kapotte naaf en het wiel nog opsturen naar Nederland.
Na al deze administratieve rompslomp en een klusdagje zijn we (na 11 overnachtingen in Kutaisi) weer op de fiets gestapt richting de grens met Turkije. Wat hadden we een zin om weer te fietsen!
28-5-2015 t/m 2-6-2015
Route deel 1:
Tbilisi – Manglesi – Nardevani – Didi Khanchali
17-6-2015 t/m 4-7-2015
Route deel 2:
Didi Khanchali, Akhaltsike, Abastumani, Sairme, Kutaisi, Gokhautari, Chakvi
Bekijk de route via wikiloc: Georgië
Route deel 1:
Tbilisi – Manglesi – Nardevani – Didi Khanchali
17-6-2015 t/m 4-7-2015
Route deel 2:
Didi Khanchali, Akhaltsike, Abastumani, Sairme, Kutaisi, Gokhautari, Chakvi
Bekijk de route via wikiloc: Georgië