Tadjikistan, juli / augustus 2018
En weer kozen we voor Centraal Azië. Omdat het ons daar zo goed bevalt.
We kwamen al voor de 3e keer in Tadjikistan. Vier jaar geleden fietsten we door de Waghan vallei (Pamir) en de Bartang vallei.
Dit keer kozen we ervoor om het Noord Westen van Tadjikistan te ontdekken. In een aantal plaatsen waren we 10 jaar geleden al eens geweest.
17-7-2018
Amsterdam - Osh (Kirgizië)
De reis (trein naar schiphol, inchecken en vliegen) verliep prima. Tot het laatste uur. We zaten in de vlucht van Istanbul naar Bishkek. We waren op tijd om te landen toen de piloot ons informeerde dat het enorm regende en onweerde in Bishkek en dat we daardoor geen toestemming kregen om te landen. Na diverse rondjes gevlogen te hebben boven Bishkek (en de luchthaven inmiddels gesloten was i.v.m. het noodweer) zouden we gaan landen in Shimkent (Kazachstan). Eenmaal daar mochten we het vliegtuig niet uit en moest er nog getankt worden. En door een miscommunicatie duurde dat erg lang.
Uiteindelijk landden we 6 uur later dan gepland in Bishkek. Gelukkig waren alle spullen en de fietsen ook aangekomen. De van te voren geregelde taxi had op ons gewacht. Om 12 uur hadden we de fietsen op het dak gebonden en de bagage ingeladen. Om 3 uur s nachts kwamen we aan in Osh. Regelmatig stopte de chauffeur onderweg om een dutje te doen. Hij legde dan zijn handen op het stuur en zijn hoofd leunde op zijn handen. Wij bleven dan in de auto en probeerden ook te slapen. Hij was natuurlijk ook al lang wakker, had 6 uur op ons gewacht en het was een rit van minimaal 10 uur van Bishkek naar Osh. De laatste rustpauze hadden we 31 km voor Osh. De weg ging door de bergen, maar de kwaliteit is redelijk tot goed. Uiteindelijk kwamen we rond 3.00 uur s nachts aan in Osh, in het al gereserveerde guesthouse. Spullen uitladen, een douche en een heerlijk bed.
De dag erna prepareerden we de fietsen voor de tocht en gingen we naar de bazaar.
Omdat een bidonhouder was afgebroken tijdens de vlucht zochten we op de bazaar naar de fietsenafdeling. Deze vonden we en zowaar ook een bidonhouder.
En weer kozen we voor Centraal Azië. Omdat het ons daar zo goed bevalt.
We kwamen al voor de 3e keer in Tadjikistan. Vier jaar geleden fietsten we door de Waghan vallei (Pamir) en de Bartang vallei.
Dit keer kozen we ervoor om het Noord Westen van Tadjikistan te ontdekken. In een aantal plaatsen waren we 10 jaar geleden al eens geweest.
17-7-2018
Amsterdam - Osh (Kirgizië)
De reis (trein naar schiphol, inchecken en vliegen) verliep prima. Tot het laatste uur. We zaten in de vlucht van Istanbul naar Bishkek. We waren op tijd om te landen toen de piloot ons informeerde dat het enorm regende en onweerde in Bishkek en dat we daardoor geen toestemming kregen om te landen. Na diverse rondjes gevlogen te hebben boven Bishkek (en de luchthaven inmiddels gesloten was i.v.m. het noodweer) zouden we gaan landen in Shimkent (Kazachstan). Eenmaal daar mochten we het vliegtuig niet uit en moest er nog getankt worden. En door een miscommunicatie duurde dat erg lang.
Uiteindelijk landden we 6 uur later dan gepland in Bishkek. Gelukkig waren alle spullen en de fietsen ook aangekomen. De van te voren geregelde taxi had op ons gewacht. Om 12 uur hadden we de fietsen op het dak gebonden en de bagage ingeladen. Om 3 uur s nachts kwamen we aan in Osh. Regelmatig stopte de chauffeur onderweg om een dutje te doen. Hij legde dan zijn handen op het stuur en zijn hoofd leunde op zijn handen. Wij bleven dan in de auto en probeerden ook te slapen. Hij was natuurlijk ook al lang wakker, had 6 uur op ons gewacht en het was een rit van minimaal 10 uur van Bishkek naar Osh. De laatste rustpauze hadden we 31 km voor Osh. De weg ging door de bergen, maar de kwaliteit is redelijk tot goed. Uiteindelijk kwamen we rond 3.00 uur s nachts aan in Osh, in het al gereserveerde guesthouse. Spullen uitladen, een douche en een heerlijk bed.
De dag erna prepareerden we de fietsen voor de tocht en gingen we naar de bazaar.
Omdat een bidonhouder was afgebroken tijdens de vlucht zochten we op de bazaar naar de fietsenafdeling. Deze vonden we en zowaar ook een bidonhouder.
20/21-7-2018
Osh naar Kyzyl Kiya, richting Batken (grens)
Het was deze eerste fietsdagen erg heet, zo'n 42 graden of meer. We kwamen steeds voldoende winkeltjes tegen om water te kopen en hadden dus niet heel veel voorraad bij ons. De weg was ook vlak.
Maar plots fietsten we in de bergen, moesten we klimmen en was het zo ontzettend heet dat we er misselijk van werden. We werden toch ook een beetje bezorgd omdat we niet heel veel water meer hadden en we niet wisten hoe lang de klim zou duren. Helemaal oververhit kwamen we aan in een stadje waar we op zoek gingen naar een restaurant. Uiteindelijk kwamen we op het busstation terecht waar een vriendelijke man ons al binnenriep in zijn restaurant. We gingen mee naar boven en bestelden 2 lagman: een soort soep met vlees, spaghetti en groenten. Uiteraard bestelden we ook thee. Een pot thee (keuze uit zwarte of groene thee) en brood wordt bij iedere maaltijd genuttigd. De eigenaar kwam aan met koekjes en chocola (gesmolten Snickers en Kitkat) en legde die erbij in het broodmandje. Even later kwam hij met een grote wereldkaart aan om op te zoeken waar Nederland ligt. Wij hadden zeker 30 minuten nodig om te acclimatiseren. Wat waren we oververhit en vermoeid. De man ging steeds even weg en kwam dan weer terug. Op een gegeven moment kwam hij met een fles wodka aan. We bedankten hem vriendelijk, ook al bleef hij aandringen. Voor de lunch mochten we niet betalen. We bedankten hem en hij zwaaide ons uit. We hadden toen al (pas?) 40 km gefietst en probeerden erachter te komen hoeveel kilometer we zouden moeten fietsen tot een plaatsje met hotel. Volgens hem was dat 50 km. 3 km omhoog en vervolgens omlaag. Dat wilden we nog wel proberen. Het was inmiddels 15 uur. Nog steeds heet, maar we vertrokken. Na 3 kilometer klimmen stond de vriendelijke man ons op te wachten in zijn auto. Met een fles koud water, en wodka natuurlijk. Dat water was heerlijk. Na nog een bedankje vertrokken we voor de afdaling. Hij had gelijk. Grotendeels omlaag met hier en daar een lichte stijging.
Osh naar Kyzyl Kiya, richting Batken (grens)
Het was deze eerste fietsdagen erg heet, zo'n 42 graden of meer. We kwamen steeds voldoende winkeltjes tegen om water te kopen en hadden dus niet heel veel voorraad bij ons. De weg was ook vlak.
Maar plots fietsten we in de bergen, moesten we klimmen en was het zo ontzettend heet dat we er misselijk van werden. We werden toch ook een beetje bezorgd omdat we niet heel veel water meer hadden en we niet wisten hoe lang de klim zou duren. Helemaal oververhit kwamen we aan in een stadje waar we op zoek gingen naar een restaurant. Uiteindelijk kwamen we op het busstation terecht waar een vriendelijke man ons al binnenriep in zijn restaurant. We gingen mee naar boven en bestelden 2 lagman: een soort soep met vlees, spaghetti en groenten. Uiteraard bestelden we ook thee. Een pot thee (keuze uit zwarte of groene thee) en brood wordt bij iedere maaltijd genuttigd. De eigenaar kwam aan met koekjes en chocola (gesmolten Snickers en Kitkat) en legde die erbij in het broodmandje. Even later kwam hij met een grote wereldkaart aan om op te zoeken waar Nederland ligt. Wij hadden zeker 30 minuten nodig om te acclimatiseren. Wat waren we oververhit en vermoeid. De man ging steeds even weg en kwam dan weer terug. Op een gegeven moment kwam hij met een fles wodka aan. We bedankten hem vriendelijk, ook al bleef hij aandringen. Voor de lunch mochten we niet betalen. We bedankten hem en hij zwaaide ons uit. We hadden toen al (pas?) 40 km gefietst en probeerden erachter te komen hoeveel kilometer we zouden moeten fietsen tot een plaatsje met hotel. Volgens hem was dat 50 km. 3 km omhoog en vervolgens omlaag. Dat wilden we nog wel proberen. Het was inmiddels 15 uur. Nog steeds heet, maar we vertrokken. Na 3 kilometer klimmen stond de vriendelijke man ons op te wachten in zijn auto. Met een fles koud water, en wodka natuurlijk. Dat water was heerlijk. Na nog een bedankje vertrokken we voor de afdaling. Hij had gelijk. Grotendeels omlaag met hier en daar een lichte stijging.
Na 50 km kwamen we in een levendig stadje, niet groter dan een straat met winkels. We vroegen naar de 'gostinica' (hotel). Die was er niet. We vroegen in het restaurant naar mogelijkheden om er te slapen. Dat mocht. We kregen een kamertje ('saloni': een afgesloten kamertje waar gezinnen kunnen eten).
We parkeerden de fietsen en zetten onze spullen in de saloni. Toen bleek dat 2 serveersters goed Engels spraken: zij studeren in Bishkek en deden hier vakantiewerk. Nu konden we een heerlijke gebakken zalm en kebab bestellen. Een van de serveersters was 'van de ijs afdeling' dus namen we een ijsje toe. Was een aardige dames en wat fijn dat we met ze konden kletsen.
Na een goede nacht slaap, ontbijten we 's ochtends met airan (soort yoghurt / karnemelk) met havermout en waren we klaar om aan nieuwe dag te beginnen.
Gelukkig werd het rustiger op de weg naar Batken. Na 50 kilometer in de hitte waren we doodop. We kochten een grote watermeloen en gingen 's avonds lekker uit eten.
We parkeerden de fietsen en zetten onze spullen in de saloni. Toen bleek dat 2 serveersters goed Engels spraken: zij studeren in Bishkek en deden hier vakantiewerk. Nu konden we een heerlijke gebakken zalm en kebab bestellen. Een van de serveersters was 'van de ijs afdeling' dus namen we een ijsje toe. Was een aardige dames en wat fijn dat we met ze konden kletsen.
Na een goede nacht slaap, ontbijten we 's ochtends met airan (soort yoghurt / karnemelk) met havermout en waren we klaar om aan nieuwe dag te beginnen.
Gelukkig werd het rustiger op de weg naar Batken. Na 50 kilometer in de hitte waren we doodop. We kochten een grote watermeloen en gingen 's avonds lekker uit eten.
23-7-2018
Kohjand
Wat een enorme gastvrijheid ervaren we weer. We wilden, nadat we in Kohjand waren aangekomen, 'even' met de taxi naar het grootste standbeeld van Lenin in Centraal Azië. Het hotel belde een taxi voor ons. We irriteerden ons wat, omdat de chauffeur niet begreep welk monument wij bedoelden. 'Er is toch maar 1 Lenin monument', dachten wij. Hij belde zijn zoon die Engels sprak en uiteindelijk kwamen we eruit. Bij het monument kwam ook de 12 jarige Engelssprekende zoon en ze stonden erop dat wij met hen meegingen naar huis. We hielden dit af, omdat we vies en plakkerig waren na 80 kilometer fietsen, maar maakten de afspraak dat we morgen met hen naar het Arbob paleis zouden gaan en daarna naar hun huis. De taxi rit mochten we niet betalen: 'you are our guest'...
Die middag waren we ook al verrast bij een benzinestation. We wilden een fles water kopen bij een benzinepomp. De werklui zaten te lunchen en ze boden ons hun eten en drinken aan. En eerder die dag kregen brood aangeboden toen we een fles water kochten.
's Avonds in Kohjand tijdens het avondeten op een terrasje gezellig gekletst met twee dames van 60 jaar. Eentje was een gepensioneerd docent Engels. Twee vriendinnen op stap. Na het eten vroegen ze: komen jullie mee naar ons huis? Dat hielden we maar af. We vielen daarna als een blok in slaap.
Kohjand
Wat een enorme gastvrijheid ervaren we weer. We wilden, nadat we in Kohjand waren aangekomen, 'even' met de taxi naar het grootste standbeeld van Lenin in Centraal Azië. Het hotel belde een taxi voor ons. We irriteerden ons wat, omdat de chauffeur niet begreep welk monument wij bedoelden. 'Er is toch maar 1 Lenin monument', dachten wij. Hij belde zijn zoon die Engels sprak en uiteindelijk kwamen we eruit. Bij het monument kwam ook de 12 jarige Engelssprekende zoon en ze stonden erop dat wij met hen meegingen naar huis. We hielden dit af, omdat we vies en plakkerig waren na 80 kilometer fietsen, maar maakten de afspraak dat we morgen met hen naar het Arbob paleis zouden gaan en daarna naar hun huis. De taxi rit mochten we niet betalen: 'you are our guest'...
Die middag waren we ook al verrast bij een benzinestation. We wilden een fles water kopen bij een benzinepomp. De werklui zaten te lunchen en ze boden ons hun eten en drinken aan. En eerder die dag kregen brood aangeboden toen we een fles water kochten.
's Avonds in Kohjand tijdens het avondeten op een terrasje gezellig gekletst met twee dames van 60 jaar. Eentje was een gepensioneerd docent Engels. Twee vriendinnen op stap. Na het eten vroegen ze: komen jullie mee naar ons huis? Dat hielden we maar af. We vielen daarna als een blok in slaap.
Zoals afgesproken met de taxi chauffeur gingen we de dag erna naar het Arbob paleis. De taxi chauffeur was niet de man van gisteren maar zijn neef. Het Engelssprekend jongetje ging ook mee. De neef is eigenaar van 'taxi24' en zwaaide naar alle taxi chauffeurs die we tegenkwamen.
De Engelssprekende jongen van de familie (12 jaar) nam ons mee naar instituut waar hij Engels leert. Er werden (vakantie) lessen gegeven, maar we werden er hartelijk ontvangen. Mensen willen heel graag Engels oefenen met buitenlanders, dus we kwamen als geroepen. Aan de studenten hebben we wat verteld over onze fietsreizen en natuurlijk over Nederland. Ze weten nu waarom het Nederlands elftal in oranje shirts speelt.
Daarna gingen we naar het Arbob paleis (een kopie van het winterpaleis uit Sint Petersburg).
En vervolgens gingen we met de familie mee naar hun huis waar we kennis maakten met de rest van de familie. De rest van de avond praatten we over Nederland en Tadjikistan en aten we een lekker maaltijd.
De Engelssprekende jongen van de familie (12 jaar) nam ons mee naar instituut waar hij Engels leert. Er werden (vakantie) lessen gegeven, maar we werden er hartelijk ontvangen. Mensen willen heel graag Engels oefenen met buitenlanders, dus we kwamen als geroepen. Aan de studenten hebben we wat verteld over onze fietsreizen en natuurlijk over Nederland. Ze weten nu waarom het Nederlands elftal in oranje shirts speelt.
Daarna gingen we naar het Arbob paleis (een kopie van het winterpaleis uit Sint Petersburg).
En vervolgens gingen we met de familie mee naar hun huis waar we kennis maakten met de rest van de familie. De rest van de avond praatten we over Nederland en Tadjikistan en aten we een lekker maaltijd.
Fietsen naar Istaravshan
We zijn 10 jaar geleden ook in Istaravshan geweest. Op de markt hebben we toen veel foto's gemaakt. We hadden een aantal foto's laten afdrukken en meegenomen. We wilden de foto's afgeven aan de mensen. We spraken iemand aan die ons kon helpen de mensen te vinden die op de foto's staan.
We hebben 1 man kunnen vinden en zijn zoon. Ze werden helemaal enthousiast dat we teruggekomen waren met de foto van 10 jaar geleden.
De andere foto's hebben we afgegeven aan familieleden van mensen omdat deze mensen zelf niet aanwezig waren.
We zijn 10 jaar geleden ook in Istaravshan geweest. Op de markt hebben we toen veel foto's gemaakt. We hadden een aantal foto's laten afdrukken en meegenomen. We wilden de foto's afgeven aan de mensen. We spraken iemand aan die ons kon helpen de mensen te vinden die op de foto's staan.
We hebben 1 man kunnen vinden en zijn zoon. Ze werden helemaal enthousiast dat we teruggekomen waren met de foto van 10 jaar geleden.
De andere foto's hebben we afgegeven aan familieleden van mensen omdat deze mensen zelf niet aanwezig waren.
Basmanda
De route naar Basmanda was erg mooi. Onderweg werden we vaak uitgenodigd op de thee.
Bij een huis waar 3 mannen aan het werk waren, besloten we op het aanbod in te gaan. Volgens Tadjiekse traditie is een uitnodiging voor thee een 'aangeklede thee': thee, koekjes en het eindigt met hele maaltijd.
Na de thee fietsten we weer verder. Een auto met een man erin passeerde ons een aantal keren. Ook hij nodigde ons uit op de thee. Omdat we net gegeten hadden, hielden we het eerst af. Maar de aardige man bleef ons benaderen en uiteindelijk gingen we met hem mee naar zijn dorp, Basmanda, en hij zou ons na de thee de weg weer wijzen. Eenmaal aangekomen in zijn huis, kwam de hele familie erbij zitten om de gasten de verwelkomen. Een nicht, die docent Engels is, werd opgebeld. Ze praatte honderduit en nodigde ons uit bij haar te blijven slapen. Op een native speaker op de universiteit na had ze nog nooit met buitenlanders gepraat dus ze nam deze gelegenheid met beide handen aan. We besloten op het aanbod in te gaan. Aangekomen bij haar huis ging ze eerst alles voor de thee klaarzetten.
Maar eerst moesten we in de keuken kijken waar ze boter aan het karnen was. H. ging met de gastheer het dorp in. Hij werd aan veel mensen voorgesteld. K. bleef in de keuken. De keuken was erg primitief. Er was geen stormend water, er werd gekookt op houtvuur en er was een traditionele oven om brood te bakken. Boboev ging ondertussen gewoon door met haar werk: koken, afwassen, water halen op straat, boter karnen, yoghurt maken, koeien melken en nog veel meer. K. zag wat er allemaal van melk gemaakt wordt: boter, karnemelk, kwark en yoghurt. En K. mocht alles proeven. Ook zag ze hoe de maaltijd werd bereid. Het was Plov, het traditionele gerecht van Tadjikistan: rijst met wortel en wat vlees.
Doordat Boboev goed Engels sprak, konden we veel uitwisselen over onze culturen. Er werden veel vragen gesteld. Hoeveel koeien wij hebben, hoe onze ouders zelfstandig kunnen wonen en koken (hout en water halen) etc.
Boboev vertelde ook over haar baan als docent in Basmanda. Op school is het gebruik van een mobiele telefoon verboden. Indien iemand wordt betrapt dan wordt de telefoon afgenomen. Als ouders komen klagen bij docenten, dan staan de militairen de docenten bij. Want mobiele telefoon gebruik is wettelijk verboden in de klas.
We brachten een fijne middag en avond door met Boboev en haar familie.
De route naar Basmanda was erg mooi. Onderweg werden we vaak uitgenodigd op de thee.
Bij een huis waar 3 mannen aan het werk waren, besloten we op het aanbod in te gaan. Volgens Tadjiekse traditie is een uitnodiging voor thee een 'aangeklede thee': thee, koekjes en het eindigt met hele maaltijd.
Na de thee fietsten we weer verder. Een auto met een man erin passeerde ons een aantal keren. Ook hij nodigde ons uit op de thee. Omdat we net gegeten hadden, hielden we het eerst af. Maar de aardige man bleef ons benaderen en uiteindelijk gingen we met hem mee naar zijn dorp, Basmanda, en hij zou ons na de thee de weg weer wijzen. Eenmaal aangekomen in zijn huis, kwam de hele familie erbij zitten om de gasten de verwelkomen. Een nicht, die docent Engels is, werd opgebeld. Ze praatte honderduit en nodigde ons uit bij haar te blijven slapen. Op een native speaker op de universiteit na had ze nog nooit met buitenlanders gepraat dus ze nam deze gelegenheid met beide handen aan. We besloten op het aanbod in te gaan. Aangekomen bij haar huis ging ze eerst alles voor de thee klaarzetten.
Maar eerst moesten we in de keuken kijken waar ze boter aan het karnen was. H. ging met de gastheer het dorp in. Hij werd aan veel mensen voorgesteld. K. bleef in de keuken. De keuken was erg primitief. Er was geen stormend water, er werd gekookt op houtvuur en er was een traditionele oven om brood te bakken. Boboev ging ondertussen gewoon door met haar werk: koken, afwassen, water halen op straat, boter karnen, yoghurt maken, koeien melken en nog veel meer. K. zag wat er allemaal van melk gemaakt wordt: boter, karnemelk, kwark en yoghurt. En K. mocht alles proeven. Ook zag ze hoe de maaltijd werd bereid. Het was Plov, het traditionele gerecht van Tadjikistan: rijst met wortel en wat vlees.
Doordat Boboev goed Engels sprak, konden we veel uitwisselen over onze culturen. Er werden veel vragen gesteld. Hoeveel koeien wij hebben, hoe onze ouders zelfstandig kunnen wonen en koken (hout en water halen) etc.
Boboev vertelde ook over haar baan als docent in Basmanda. Op school is het gebruik van een mobiele telefoon verboden. Indien iemand wordt betrapt dan wordt de telefoon afgenomen. Als ouders komen klagen bij docenten, dan staan de militairen de docenten bij. Want mobiele telefoon gebruik is wettelijk verboden in de klas.
We brachten een fijne middag en avond door met Boboev en haar familie.
Ob Burdon pas
Basmanda - Ovchi - Oburdon
In google maps en op alle landkaarten staat een kleine weg die over deze pas gaat. Maar we wisten niet zeker of we er ook met de fiets over konden. Dus op goed geluk fietsten we richting de pas. Via Ovchi fietsten we langzaam omhoog. De eerste dag klommen we ongeveer 1.000 meter over een redelijke weg. Af en toe passeerde een auto ons. Op ongeveer 3.000 meter hoogte vonden we een plekje waar we onze tent konden opzetten. Vanuit de bergen stroomde koud smeltwater dat we gebruikten om te koken.
De volgende dag moesten we eerst nog 900 meter klimmen. Weer een redelijke weg maar wel steil. Soms even duwen wanneer het 14 tot 16 procent steil werd.
Op de top was het fris maar wat een uitzicht! In de verte zag je de weg kronkelend naar beneden gaan. Het was een spectaculaire afdaling, ongeveer 2.000 meter dalen. Dit was een van de hoogtepunten van deze reis.
In Ob Burdon werden we door een Engels sprekende jongen uitgenodigd. De hele avond kon hij Engels oefenen.
Basmanda - Ovchi - Oburdon
In google maps en op alle landkaarten staat een kleine weg die over deze pas gaat. Maar we wisten niet zeker of we er ook met de fiets over konden. Dus op goed geluk fietsten we richting de pas. Via Ovchi fietsten we langzaam omhoog. De eerste dag klommen we ongeveer 1.000 meter over een redelijke weg. Af en toe passeerde een auto ons. Op ongeveer 3.000 meter hoogte vonden we een plekje waar we onze tent konden opzetten. Vanuit de bergen stroomde koud smeltwater dat we gebruikten om te koken.
De volgende dag moesten we eerst nog 900 meter klimmen. Weer een redelijke weg maar wel steil. Soms even duwen wanneer het 14 tot 16 procent steil werd.
Op de top was het fris maar wat een uitzicht! In de verte zag je de weg kronkelend naar beneden gaan. Het was een spectaculaire afdaling, ongeveer 2.000 meter dalen. Dit was een van de hoogtepunten van deze reis.
In Ob Burdon werden we door een Engels sprekende jongen uitgenodigd. De hele avond kon hij Engels oefenen.
De dag erna maakten we een korte tocht naar Veshab, langs de Zeravshan rivier.
De weg was slecht maar de vriendelijkheid van de mensen was enorm. De eerste kilometers fietsen we door een vallei die steeds breder werd. We kwamen door veel kleine dorpjes. In Veshab hadden we een fijne homestay waar we heerlijk eten kregen.
Het hele dorp was uitgelopen voor een bruiloft. We werden van harte uitgenodigd door de docenten Engels. Het hele dorp was aanwezig op een veld, waar het bruidspaar in een hoek zat. Er was muziek er werd gedanst en volgens de traditie was er natuurlijk veel te eten. We mochten het niet weigeren. De thee en het brood werd steeds aangevuld. Op een gegeven moment zelfs wodka, dat heimelijk in theepotten werd gedaan.
De weg was slecht maar de vriendelijkheid van de mensen was enorm. De eerste kilometers fietsen we door een vallei die steeds breder werd. We kwamen door veel kleine dorpjes. In Veshab hadden we een fijne homestay waar we heerlijk eten kregen.
Het hele dorp was uitgelopen voor een bruiloft. We werden van harte uitgenodigd door de docenten Engels. Het hele dorp was aanwezig op een veld, waar het bruidspaar in een hoek zat. Er was muziek er werd gedanst en volgens de traditie was er natuurlijk veel te eten. We mochten het niet weigeren. De thee en het brood werd steeds aangevuld. Op een gegeven moment zelfs wodka, dat heimelijk in theepotten werd gedaan.
Aini
Na Veshab fietsen we naar Aini. Dit was een hele slechte weg. We hebben de hele dag gefietst en het was een zware dag. De vallei werd steeds breder. Aini is een klein dorpje dat is functioneert als 'traffic hub'. Hier kun je de grote weg oppikken naar Dushanbe.
's Avonds pikten we kort een wifi signaal op en zagen we verontruste appjes van het thuisfront binnenkomen. Een aanslag op fietsers in Tadjikistan? We konden het niet bevatten. We konden een bericht naar huis sturen dat met ons alles goed was, maar verder hadden we die avond geen wifi meer. We speculeerden over de toedracht.
Na Veshab fietsen we naar Aini. Dit was een hele slechte weg. We hebben de hele dag gefietst en het was een zware dag. De vallei werd steeds breder. Aini is een klein dorpje dat is functioneert als 'traffic hub'. Hier kun je de grote weg oppikken naar Dushanbe.
's Avonds pikten we kort een wifi signaal op en zagen we verontruste appjes van het thuisfront binnenkomen. Een aanslag op fietsers in Tadjikistan? We konden het niet bevatten. We konden een bericht naar huis sturen dat met ons alles goed was, maar verder hadden we die avond geen wifi meer. We speculeerden over de toedracht.
Penjikent
De dag erop fietsen we naar Penjikent. Daar kwamen we de eerste toeristen, andere fietsers, tegen die vanuit Oezbekistan kwamen fietsen. Zo werd het verhaal ons steeds meer duidelijk en was de aanslag ook hier het nieuws van de dag. In Penjikent hadden we wifi. We lazen uitgebreid alle berichtgeving en stonden nog steeds versteld. Hoe kan zoiets gebeuren in dit vriendelijke Tadjikistan?
We bezochten de bazaar en vonden en mooi plekje met terrasje boven de markt. Penjikent is een vriendelijke, rustige stad.
's Avonds gingen we nog naar de ruïnes van Penjikent. Penjikent was een belangrijke stad op de zijderoute.
De dag erop fietsen we naar Penjikent. Daar kwamen we de eerste toeristen, andere fietsers, tegen die vanuit Oezbekistan kwamen fietsen. Zo werd het verhaal ons steeds meer duidelijk en was de aanslag ook hier het nieuws van de dag. In Penjikent hadden we wifi. We lazen uitgebreid alle berichtgeving en stonden nog steeds versteld. Hoe kan zoiets gebeuren in dit vriendelijke Tadjikistan?
We bezochten de bazaar en vonden en mooi plekje met terrasje boven de markt. Penjikent is een vriendelijke, rustige stad.
's Avonds gingen we nog naar de ruïnes van Penjikent. Penjikent was een belangrijke stad op de zijderoute.
De aanslag bleef toch in onze gedachten.
Het is zo tegenstrijdig met wat wij ervaren in Tadjikistan. De mensen zijn zo ontzettend gastvrij en we voelen ons hier zo veilig.
2018 is door de minister uitgeroepen tot jaar van de ontwikkeling van toerisme. We hopen dat toeristen blijven komen naar dit prachtige land en zich niet laten leiden door de beeldvorming in de media.
Het is zo tegenstrijdig met wat wij ervaren in Tadjikistan. De mensen zijn zo ontzettend gastvrij en we voelen ons hier zo veilig.
2018 is door de minister uitgeroepen tot jaar van de ontwikkeling van toerisme. We hopen dat toeristen blijven komen naar dit prachtige land en zich niet laten leiden door de beeldvorming in de media.
Iskanderkul
De weg (klim) naar Iskanderkul toe was best slecht en soms zo steil dat je moest duwen.
Eenmaal aangekomen was er een camping met warme douche. Alles in Sovjet stijl, maar niet onaardig. Wel zaten er ontzettend veel muggen. 's Nachts werd K. ziek en moest vaak naar de wc. De dag erop zijn we toch aangefietst, hoewel we pas om 11 uur vertrokken. K. was nog zwak, maar de hele dag in de muggen zitten was ook geen optie. We kletsten nog met twee andere fietsers (Zwitserland).
We fietsten tot Rabot. In een restaurant namen we een heerlijke lunch (het vegetarische Koeroetob). Een jongen bood een homestay aan. Dat kwam als geroepen. K. heeft er de hele middag geslapen.
De weg (klim) naar Iskanderkul toe was best slecht en soms zo steil dat je moest duwen.
Eenmaal aangekomen was er een camping met warme douche. Alles in Sovjet stijl, maar niet onaardig. Wel zaten er ontzettend veel muggen. 's Nachts werd K. ziek en moest vaak naar de wc. De dag erop zijn we toch aangefietst, hoewel we pas om 11 uur vertrokken. K. was nog zwak, maar de hele dag in de muggen zitten was ook geen optie. We kletsten nog met twee andere fietsers (Zwitserland).
We fietsten tot Rabot. In een restaurant namen we een heerlijke lunch (het vegetarische Koeroetob). Een jongen bood een homestay aan. Dat kwam als geroepen. K. heeft er de hele middag geslapen.
Anzob pas
We gingen van de oude M34 af richting Anzob. Meteen bij het inslaan van de weg werd K. aangevallen door een hond die in de fietstas beet. De hond bleef aan de tas hangen zodat K. op de grond viel. Schade: schrik en een kapotte achtertas.
De weg naar Anzob viel mee. We hadden het veel zwaarder verwacht en het profiel dat de gps aangaf klopte niet.
Vervolgens fietsen we naar Margeb. Dat was een prachtige, maar wel slechte weg. Soms moesten we duwen omdat het zo steil was. In Margeb bleven we twee nachten in de homestay. K. was nog niet vol energie. We maakten een wandeling naar het veld waar onze gastheer aan het werk was op het land.
We gingen van de oude M34 af richting Anzob. Meteen bij het inslaan van de weg werd K. aangevallen door een hond die in de fietstas beet. De hond bleef aan de tas hangen zodat K. op de grond viel. Schade: schrik en een kapotte achtertas.
De weg naar Anzob viel mee. We hadden het veel zwaarder verwacht en het profiel dat de gps aangaf klopte niet.
Vervolgens fietsen we naar Margeb. Dat was een prachtige, maar wel slechte weg. Soms moesten we duwen omdat het zo steil was. In Margeb bleven we twee nachten in de homestay. K. was nog niet vol energie. We maakten een wandeling naar het veld waar onze gastheer aan het werk was op het land.
Vanuit Margeb fietsten we terug naar Anzob en toen gingen we de Anzob pas over. We kozen ervoor deze 'oude weg' te nemen, omdat de nieuw aangelegde weg een gevaarlijke tunnel van 5 kilometer bevat. En we hadden niet zoveel zin in een drukke weg.
De hele weg, omhoog en naar beneden, was slecht. Maar er was geen verkeer omdat de weg afgesloten is voor auto's. Halverwege de klim ontmoetten we Andre, een Nederlander op de motor, die probeerde op de motor de pas te beklimmen.
We kampeerden een keer op de weg van de klim en een keer tijdens de afdaling.
De hele weg, omhoog en naar beneden, was slecht. Maar er was geen verkeer omdat de weg afgesloten is voor auto's. Halverwege de klim ontmoetten we Andre, een Nederlander op de motor, die probeerde op de motor de pas te beklimmen.
We kampeerden een keer op de weg van de klim en een keer tijdens de afdaling.
Bijzondere locatie
We zaten ruim in de tijd en kwamen al in de richting van Dushanbe.
We fietsen (omhoog) naar het Sanatorium van Obi Garm. Helaas waren alle kamers (voor totaal 500 personen) volgeboekt. We besloten weer naar beneden te fietsen en te bekijken of we ergens een geschikt kampeerplekje konden vinden. Langs de grote weg waren enkele kampeerplekjes maar omdat het nog vroeg was fietsten we door. Totdat plots ons oog viel op een prachtig groen grasveldje. Ideaal om onze tent op te zetten. We fietsten terug. Echter daar stond een bewaker die geen Engels sprak en ons tegen hield. We probeerden duidelijk te maken dat we ons tentje op het gras wilden opzetten. 'Palatki', het Russische woord voor kamperen begreep hij. Toen we op wilden geven en door wilden fietsen belde hij met de beheerder. Na enige minuten kwam er een man die wenkte dat we moesten komen, met de fiets. We gingen door een poort en kamen op een prachtige campus met... groen gras. De man gebaarde echter dat we mee moesten komen en liet ons een prachtig gebouw zien met een aantal slaapkamers. Een prachtig gebouw met mooie meubels en hoogpolige vloerbedekking. Na een telefoontje met een vrouw die Engels sprak mochten we daar slapen. Na een warme douche werden we uitgenodigd voor een heerlijke lunch met verse vis, brood en een glas koud bier. We waren verbouwereerd over wat ons was overkomen. Met handen en voeten konden we praten met onze twee gastheren. Het was ons inmiddels wel duidelijk dat we niet in een gewoon hotel zaten. Wij waren de enige gasten op het grote complex. Na enige verwarring van beide kanten werd ons duidelijk waar we waren" op 'the president's residence'. De president van Tadjikistan nodigt hier zijn buitenlandse gasten uit. Onlangs was de president van Oezbekistan hier nog de gast. Barack Obama, Hillary Clinton en Kofi Annan waren hier ook eens de gast. En nu zijn wij dus ook aan het illustere gezelschap toegevoegd....
Dezelfde middag kregen we nog een rondleiding over de campus waar vooral 'het Rusland-huis' met de ijsbeer op viel. Onlangs was Poetin hier nog geweest. Terwijl we rondgeleid werden kregen we ook steeds een telefoon in onze handen gedrukt. Dan belden ze iemand op die Engels sprak en die vond het dan heel fijn om met ons te praten.
We zaten ruim in de tijd en kwamen al in de richting van Dushanbe.
We fietsen (omhoog) naar het Sanatorium van Obi Garm. Helaas waren alle kamers (voor totaal 500 personen) volgeboekt. We besloten weer naar beneden te fietsen en te bekijken of we ergens een geschikt kampeerplekje konden vinden. Langs de grote weg waren enkele kampeerplekjes maar omdat het nog vroeg was fietsten we door. Totdat plots ons oog viel op een prachtig groen grasveldje. Ideaal om onze tent op te zetten. We fietsten terug. Echter daar stond een bewaker die geen Engels sprak en ons tegen hield. We probeerden duidelijk te maken dat we ons tentje op het gras wilden opzetten. 'Palatki', het Russische woord voor kamperen begreep hij. Toen we op wilden geven en door wilden fietsen belde hij met de beheerder. Na enige minuten kwam er een man die wenkte dat we moesten komen, met de fiets. We gingen door een poort en kamen op een prachtige campus met... groen gras. De man gebaarde echter dat we mee moesten komen en liet ons een prachtig gebouw zien met een aantal slaapkamers. Een prachtig gebouw met mooie meubels en hoogpolige vloerbedekking. Na een telefoontje met een vrouw die Engels sprak mochten we daar slapen. Na een warme douche werden we uitgenodigd voor een heerlijke lunch met verse vis, brood en een glas koud bier. We waren verbouwereerd over wat ons was overkomen. Met handen en voeten konden we praten met onze twee gastheren. Het was ons inmiddels wel duidelijk dat we niet in een gewoon hotel zaten. Wij waren de enige gasten op het grote complex. Na enige verwarring van beide kanten werd ons duidelijk waar we waren" op 'the president's residence'. De president van Tadjikistan nodigt hier zijn buitenlandse gasten uit. Onlangs was de president van Oezbekistan hier nog de gast. Barack Obama, Hillary Clinton en Kofi Annan waren hier ook eens de gast. En nu zijn wij dus ook aan het illustere gezelschap toegevoegd....
Dezelfde middag kregen we nog een rondleiding over de campus waar vooral 'het Rusland-huis' met de ijsbeer op viel. Onlangs was Poetin hier nog geweest. Terwijl we rondgeleid werden kregen we ook steeds een telefoon in onze handen gedrukt. Dan belden ze iemand op die Engels sprak en die vond het dan heel fijn om met ons te praten.
Safed Dara
Na deze bijzondere overnachting fietsten we via Takob naar Safed Dara, een dorpje bij een ski resort. We kwamen er 's middags aan en vonden als gauw een homestay. De ochtend erna besloten we toch nog even te gaan kijken bij het ski resort. Daarvoor moesten we nog een behoorlijke berg beklimmen. Bij het ski resort bleek een festival gaande te zijn om het ski resort voor activiteiten in de zomer te promoten. Er waren veel expats en jongeren uit Dushanbe. Er was een uphill-fietsrace en een running wedstrijd. Ook was de kabelbaan in gebruik.
Het festival werd opgedragen aan de overleden fietsers en daarvoor was er ook een minuut stilte.
Ondanks dat we niet mee gefietst hadden in de wedstrijd, kregen wij ook een medaille. We werden ook geïnterviewd door diverse media. Men was benieuwd hoe wij nu over Tadjikistan denken of of het onze beeldvorming heeft veranderd. Wij met onze fietsen stonden symbool voor de overleden fietsers. Voor ons was dit een mooie afsluiting van onze reis en het tragische gebeuren. Mooi dat de Tadjieken dit organiseren.
Na Safed Dara fietsen we 'het rondje linksom' (via Zumand, Pichandar en Poshum), een erg steil maar mooi stuk, terug naar Takob. Voor Tabkob hebben we nog gekampeerd langs een rivier.
Na deze bijzondere overnachting fietsten we via Takob naar Safed Dara, een dorpje bij een ski resort. We kwamen er 's middags aan en vonden als gauw een homestay. De ochtend erna besloten we toch nog even te gaan kijken bij het ski resort. Daarvoor moesten we nog een behoorlijke berg beklimmen. Bij het ski resort bleek een festival gaande te zijn om het ski resort voor activiteiten in de zomer te promoten. Er waren veel expats en jongeren uit Dushanbe. Er was een uphill-fietsrace en een running wedstrijd. Ook was de kabelbaan in gebruik.
Het festival werd opgedragen aan de overleden fietsers en daarvoor was er ook een minuut stilte.
Ondanks dat we niet mee gefietst hadden in de wedstrijd, kregen wij ook een medaille. We werden ook geïnterviewd door diverse media. Men was benieuwd hoe wij nu over Tadjikistan denken of of het onze beeldvorming heeft veranderd. Wij met onze fietsen stonden symbool voor de overleden fietsers. Voor ons was dit een mooie afsluiting van onze reis en het tragische gebeuren. Mooi dat de Tadjieken dit organiseren.
Na Safed Dara fietsen we 'het rondje linksom' (via Zumand, Pichandar en Poshum), een erg steil maar mooi stuk, terug naar Takob. Voor Tabkob hebben we nog gekampeerd langs een rivier.
Dushanbe
Na Tabkob daalden we langs de Varzob rivier af naar Dushanbe waar we nog een paar dagen doorbrachten. We bezochten onder andere het nieuwe nationaal museum en de nieuwe bazaar. In Dushanbe sloten we deze mooie reis af.
De terugreis naar Amsterdam, via Istanbul, verliep prima.
Na Tabkob daalden we langs de Varzob rivier af naar Dushanbe waar we nog een paar dagen doorbrachten. We bezochten onder andere het nieuwe nationaal museum en de nieuwe bazaar. In Dushanbe sloten we deze mooie reis af.
De terugreis naar Amsterdam, via Istanbul, verliep prima.
16-7-2018 t/m 16-8-2018
Route:
Bekijk de route via wikiloc: Kirgizië en Tadjikistan
Wil je meer foto's zien van Tadjikistan? Klik dan hier.
Route:
- Kirigizië: Bishkek, Osh, Kyzyl Kiya, Batken
- Tadjikistan: Konibodom, Khojand, Istaravshan, Basmanda, Obburdon pass, Veshap, Aini, Penjikent, Aini, Iskanderkul, Rabot, Margeb, Anzob pass, Safed Dara, Dushanbe
Bekijk de route via wikiloc: Kirgizië en Tadjikistan
Wil je meer foto's zien van Tadjikistan? Klik dan hier.