Van 25-7-2014 t/m 11-8-2015 maakten wij een lange reis, waaronder door dit land.
Hier vind je de gehele route van dit jaar fietsen.
Hier vind je de gehele route van dit jaar fietsen.
Pakistan
25-7-2014
Wij zijn goed in Islamabad aangekomen! Echter.. onze fietsen niet. Die staan waarschijnlijk nog in Istanbul.
Het is hier moesson: het regent hard. Daarom blijven we maar binnen in onze hotelkamer. Voor in de hoofdstad wordt er nog zeker een week veel regen voorspeld. In de bergen is het beter weer (zon!). Dus als onze fietsen morgen aankomen, dan zullen we zondag vertrekken richting de bergen.
26-7-2014
Vanochtend onze fietsen opgehaald op het vliegveld. Alle bagage die niet was meegekomen met de vorige vlucht stond in een hoek verzameld. Na het nodige papierwerk konden we de dozen meenemen. Het is al de hele dag droog vandaag, dus we konden fijn buiten in de tuin van het hotel de fietsen weer in elkaar zetten. Dat ging eigenlijk vrij snel en na een testrondje in de straat (goed opletten, want ze rijden hier links!) zijn we er nu klaar voor om morgen te vertrekken.
Wij zijn goed in Islamabad aangekomen! Echter.. onze fietsen niet. Die staan waarschijnlijk nog in Istanbul.
Het is hier moesson: het regent hard. Daarom blijven we maar binnen in onze hotelkamer. Voor in de hoofdstad wordt er nog zeker een week veel regen voorspeld. In de bergen is het beter weer (zon!). Dus als onze fietsen morgen aankomen, dan zullen we zondag vertrekken richting de bergen.
26-7-2014
Vanochtend onze fietsen opgehaald op het vliegveld. Alle bagage die niet was meegekomen met de vorige vlucht stond in een hoek verzameld. Na het nodige papierwerk konden we de dozen meenemen. Het is al de hele dag droog vandaag, dus we konden fijn buiten in de tuin van het hotel de fietsen weer in elkaar zetten. Dat ging eigenlijk vrij snel en na een testrondje in de straat (goed opletten, want ze rijden hier links!) zijn we er nu klaar voor om morgen te vertrekken.
28-7-2014
Gisteren en vandaag de eerste fietsdagen! Dat valt nog niet mee met klimmetjes van 5 tot 11%...
Gisteren en vandaag de eerste fietsdagen! Dat valt nog niet mee met klimmetjes van 5 tot 11%...
3-8-2014
We zijn onderweg!
We hebben inmiddels 7 fietsdagen gehad en we bevinden ons nu op de Karakoram Highway (KKH). Vandaag zijn we aangekomen in Gilgit.
De KKH is van oudsher een onderdeel van de Zijderoute en sinds de jaren 60 investeren de Chinezen in het verbeteren van de weg. Voor het uiterste westen van China is de haven Karachi van Pakistan namelijk de dichtstbijzijnde haven. We zien dan ook heel veel vrachtauto’s die bomvol geladen zijn met vracht. De Pakistaanse vrachtauto’s zijn net kunstwerken. Ze zijn beschilderd en ‘behangen’ met gekleurd metaal en spiegeltjes. Soms is de originele auto niet meer herkenbaar. De vrachtwagenchauffeurs begroeten ons van veraf met hun lichten, toeteren als ze dichterbij zijn en als ze eenmaal naast ons rijden steken ze hun duim uit het raampje en roepen wat in hun beste Engels. Het prachtige versierde uiterlijk ten spijt, de power is minimaal. Soms halen wij vrachtwagens in!
Hoe dichter we bij China komen hoe beter het asfalt is. Dat betekent ook dat de weg heel slecht was op onze eerste fietsdagen. Veel gaten en kuilen.
Het fietsen was dan soms ook best zwaar. De eerste dagen hebben we veel geklommen; hellingen tot wel 13%. Gelukkig volgde daarna meestal weer een lange afdaling (met bijna 50 km per uur naar beneden!). De eerste dagen hadden we veel mist. De laatste dagen is het ontzettend heet. Daarom zijn we de laatste dagen al om 5 uur ‘s ochtends gestart met fietsen. Gisteren was het gelukkig bewolkt en kwam de temperatuur niet boven de 30 graden uit. Vandaag weer zon; meer dan 45 graden. Zweten dus als we moeten klimmen en we hebben steeds een droge mond (als we drinken, hebben we na een minuut al weer dorst).
We hebben ook gefietst onder politiebegeleiding. De Pakistaanse regering wil namelijk niet dat buitenlanders alleen door een bepaald gebied (Kohistan) gaan (ook niet in de bus of met prive-auto). Daarom hadden we een heel dagdeel begeleiding van een motoragent (met geweer) die ons constant volgde of inhaalde en op ons wachtte. Ook ’s avonds bij het hotel bleef een agent de wacht houden en we mochten het hotel niet verlaten.
We zouden nog zeker 4 dagen onder politiebegeleiding moeten fietsen. Omdat we hier niet zo’n zin in hadden (en ook niet wisten of ze bij alle politieposten wel een motoragent konden sturen; gevolg zou kunnen zijn dat we soms uren zouden moeten wachten) en toch zelf de regie wilden houden, hebben we van Besham naar Chilas een jeep gehuurd en zijn we met de fietsen hier bovenop verder gegaan. Iedere politiepost kwam er een andere gewapende agent in onze auto bij ons zitten om onze veiligheid te bewaken. Na Chilas zou er ook nog politiebegeleiding zijn, maar omdat wij om 5 uur in de ochtend de politiepost al passeerden (en niemand die ons zag), zijn we maar gewoon doorgefietst. Nu, na Gilgit, wordt het gebied als veilig gezien en is er geen politiebegeleiding meer nodig. We zijn nu dus vrij!
Het landschap verandert steeds. Van een droog ‘maanlandschap’ met veel stenen naar wat groenere omgevingen en vandaag de eerste besneeuwde bergtoppen gezien.
We zijn onderweg!
We hebben inmiddels 7 fietsdagen gehad en we bevinden ons nu op de Karakoram Highway (KKH). Vandaag zijn we aangekomen in Gilgit.
De KKH is van oudsher een onderdeel van de Zijderoute en sinds de jaren 60 investeren de Chinezen in het verbeteren van de weg. Voor het uiterste westen van China is de haven Karachi van Pakistan namelijk de dichtstbijzijnde haven. We zien dan ook heel veel vrachtauto’s die bomvol geladen zijn met vracht. De Pakistaanse vrachtauto’s zijn net kunstwerken. Ze zijn beschilderd en ‘behangen’ met gekleurd metaal en spiegeltjes. Soms is de originele auto niet meer herkenbaar. De vrachtwagenchauffeurs begroeten ons van veraf met hun lichten, toeteren als ze dichterbij zijn en als ze eenmaal naast ons rijden steken ze hun duim uit het raampje en roepen wat in hun beste Engels. Het prachtige versierde uiterlijk ten spijt, de power is minimaal. Soms halen wij vrachtwagens in!
Hoe dichter we bij China komen hoe beter het asfalt is. Dat betekent ook dat de weg heel slecht was op onze eerste fietsdagen. Veel gaten en kuilen.
Het fietsen was dan soms ook best zwaar. De eerste dagen hebben we veel geklommen; hellingen tot wel 13%. Gelukkig volgde daarna meestal weer een lange afdaling (met bijna 50 km per uur naar beneden!). De eerste dagen hadden we veel mist. De laatste dagen is het ontzettend heet. Daarom zijn we de laatste dagen al om 5 uur ‘s ochtends gestart met fietsen. Gisteren was het gelukkig bewolkt en kwam de temperatuur niet boven de 30 graden uit. Vandaag weer zon; meer dan 45 graden. Zweten dus als we moeten klimmen en we hebben steeds een droge mond (als we drinken, hebben we na een minuut al weer dorst).
We hebben ook gefietst onder politiebegeleiding. De Pakistaanse regering wil namelijk niet dat buitenlanders alleen door een bepaald gebied (Kohistan) gaan (ook niet in de bus of met prive-auto). Daarom hadden we een heel dagdeel begeleiding van een motoragent (met geweer) die ons constant volgde of inhaalde en op ons wachtte. Ook ’s avonds bij het hotel bleef een agent de wacht houden en we mochten het hotel niet verlaten.
We zouden nog zeker 4 dagen onder politiebegeleiding moeten fietsen. Omdat we hier niet zo’n zin in hadden (en ook niet wisten of ze bij alle politieposten wel een motoragent konden sturen; gevolg zou kunnen zijn dat we soms uren zouden moeten wachten) en toch zelf de regie wilden houden, hebben we van Besham naar Chilas een jeep gehuurd en zijn we met de fietsen hier bovenop verder gegaan. Iedere politiepost kwam er een andere gewapende agent in onze auto bij ons zitten om onze veiligheid te bewaken. Na Chilas zou er ook nog politiebegeleiding zijn, maar omdat wij om 5 uur in de ochtend de politiepost al passeerden (en niemand die ons zag), zijn we maar gewoon doorgefietst. Nu, na Gilgit, wordt het gebied als veilig gezien en is er geen politiebegeleiding meer nodig. We zijn nu dus vrij!
Het landschap verandert steeds. Van een droog ‘maanlandschap’ met veel stenen naar wat groenere omgevingen en vandaag de eerste besneeuwde bergtoppen gezien.
6-8-2014
Een dag op de KKH
Van Karimabad naar Passu, ongeveer 40 km.
We zijn in de streek Hunza-Nagar waar veel bergen van meer dan 7000 m. staan. Dit geeft geweldige uitzichten op besneeuwde bergtoppen.
Na 20 km wordt de KKH onderbroken door het Attabat lake. Dit meer is in 2010 ontstaan als gevolg van een grote landslide en heeft meerdere dorpen vernietigd en onder water gezet. Het meer is 19 km lang. Sinds 2010 worden boten ingezet om passagiers en goederen ‘naar de andere kant’ van de KKH te verplaatsen. Deze overtocht duurt ongeveer anderhalf uur. De Chinezen zijn een tunnel aan het maken in de rotsen, zodat over een tijd de overtocht per boot niet meer nodig is. Voor de vrachtwagens met goederen is het natuurlijk erg onhandig. Alle spullen aan de ene kant uit de vrachtwagen en in de boot en aan de andere kant alles weer eraf en in een andere vrachtwagen laden. In 2012 waren we hier ook al. Er was toch wel wat veranderd. Ook auto’s en busjes kunnen nu met de boot overgezet worden (provisorisch en op eigen risico) en blijkbaar zijn er ook Chinese boten die meerdere vrachtwagens kunnen overzetten. We hoorden echter ook het verhaal dat er vrachtwagens in het meer waren beland. Op de plek des onheils veel Pakistaanse ‘ramptoeristen’ met mobieltjes om foto’s te maken van de taferelen. En natuurlijk namen ze even plaats op de boot om een foto te maken.
Na deze boottocht kregen we te maken met de gevolgen van een andere (kleinere) recente landslide. Een heleboel gletsjerwater stroomde over de weg voor een aantal honderd meter. Schoenen uit en lopen met de fiets aan de hand? Nou nee, toch maar niet, want de stroomversnelling was te groot, het water te koud en de stenen bodem instabiel. Toen met de fiets aan de hand met schoenen aan gaan lopen. IJskoude voeten gekregen en de fiets maar amper in bedwang kunnen houden voordat hij met de stroom zou worden meegesleurd. H. had vrienden gemaakt met een bulldozer-bestuurder en hij kon een gedeelte meeliften met de fiets in de laadbak. In dit gebied is de natuur onrustig en wordt veel aan de weg gerepareerd. Na weer opgewarmd te zijn in een werklui-tentje en een soepje, zijn we weer verder gaan fietsen. Na een stevige klim kwamen we aan in Passu. De laatste stop voor het grensstadje Sost, waar we met de fiets op de bus de grens naar China zullen overgaan (fietsen over de grens wordt verboden door de Chinezen).
Een dag op de KKH
Van Karimabad naar Passu, ongeveer 40 km.
We zijn in de streek Hunza-Nagar waar veel bergen van meer dan 7000 m. staan. Dit geeft geweldige uitzichten op besneeuwde bergtoppen.
Na 20 km wordt de KKH onderbroken door het Attabat lake. Dit meer is in 2010 ontstaan als gevolg van een grote landslide en heeft meerdere dorpen vernietigd en onder water gezet. Het meer is 19 km lang. Sinds 2010 worden boten ingezet om passagiers en goederen ‘naar de andere kant’ van de KKH te verplaatsen. Deze overtocht duurt ongeveer anderhalf uur. De Chinezen zijn een tunnel aan het maken in de rotsen, zodat over een tijd de overtocht per boot niet meer nodig is. Voor de vrachtwagens met goederen is het natuurlijk erg onhandig. Alle spullen aan de ene kant uit de vrachtwagen en in de boot en aan de andere kant alles weer eraf en in een andere vrachtwagen laden. In 2012 waren we hier ook al. Er was toch wel wat veranderd. Ook auto’s en busjes kunnen nu met de boot overgezet worden (provisorisch en op eigen risico) en blijkbaar zijn er ook Chinese boten die meerdere vrachtwagens kunnen overzetten. We hoorden echter ook het verhaal dat er vrachtwagens in het meer waren beland. Op de plek des onheils veel Pakistaanse ‘ramptoeristen’ met mobieltjes om foto’s te maken van de taferelen. En natuurlijk namen ze even plaats op de boot om een foto te maken.
Na deze boottocht kregen we te maken met de gevolgen van een andere (kleinere) recente landslide. Een heleboel gletsjerwater stroomde over de weg voor een aantal honderd meter. Schoenen uit en lopen met de fiets aan de hand? Nou nee, toch maar niet, want de stroomversnelling was te groot, het water te koud en de stenen bodem instabiel. Toen met de fiets aan de hand met schoenen aan gaan lopen. IJskoude voeten gekregen en de fiets maar amper in bedwang kunnen houden voordat hij met de stroom zou worden meegesleurd. H. had vrienden gemaakt met een bulldozer-bestuurder en hij kon een gedeelte meeliften met de fiets in de laadbak. In dit gebied is de natuur onrustig en wordt veel aan de weg gerepareerd. Na weer opgewarmd te zijn in een werklui-tentje en een soepje, zijn we weer verder gaan fietsen. Na een stevige klim kwamen we aan in Passu. De laatste stop voor het grensstadje Sost, waar we met de fiets op de bus de grens naar China zullen overgaan (fietsen over de grens wordt verboden door de Chinezen).
8-8-2014
De grens Pakistan – China
Omdat de Chinezen de grens als militair terrein beschouwen, is het verboden om de grens per fiets over te gaan. Vandaar dat we vanaf Sost (laatste stadje in Pakistan voor de grens) tot Tashkurgan (eerste stad in China na de grens) de bus moesten nemen. Door onze eigen ervaringen van 2 jaar geleden en recente ervaringen van andere fietsers wisten we wat ons te wachten stond, maar toch werden we weer verrast door de gang van zaken.
De dag vooraf kochten we een busticket. De prijs om de fiets mee te nemen op de bus is willekeurig en afhankelijk van diegene die op die dag de kaartjes verkoopt. Om 9 uur ’s ochtends moesten we aanwezig zijn bij de vertrekplaats van de bus waar ook de Pakistaanse grens-formaliteiten worden afgerond. De grens zelf ligt op 4733 m. Vandaar dat de Pakistaanse-formaliteiten in Sost worden afgerond. Om 9.30 ging het gebouw open en moesten alle passagiers een voor een al hun tassen laten controleren. Wij mochten met z’n tweeën naar binnen. Twee douaniers achter de balie en nog een controleur controleerden al onze fietstassen. Alle inhoud moest op de balie worden gelegd en werd grondig bekeken en betast. De douaniers keken zo verbaasd naar onze spullen alsof ze nog nooit een reep chocolade, zonnebril, pakje kauwgom, tandpasta, schroevendraaier en batterijen hebben gezien. Zelfs de kauwgom proefden ze zonder te vragen. Onze bagage werd (na een voor ons frustrerend half uur) goedgekeurd en we konden de fietsen en de bagage in en op de bus zetten. Door de WHO wordt Pakistan beschouwd tot een ‘polio-risico-land’. Daardoor moet iedereen die Pakistan verlaat een bewijs van een recente polio-vaccinatie laten zien. Wij waren nog recent in Nederland gevaccineerd, dus hoefden we niet in de rij voor de (orale) vaccinatie terplekke. Toen moesten we de exit-stempel van Pakistan nog verkrijgen. Een klein donker muffig kantoortje met 3 douaniers, 2 computers, een webcam, 20 wachtenden en 4 stoelen. Ons ultramoderne paspoort werd gescand door moderne apparatuur die niet werkte. Vandaar dat alle gegevens alsnog handmatig moesten worden ingetypt. Het leek erop als deze douanier nog nooit een internationaal paspoort had gezien. H. moest zelfs zelf aanwijzen waar het paspoortnummer stond en welke nationaliteit hij had. Toen werd er nog een foto gemaakt met een webcam en het geheel werd opgeslagen in de computer. Met exit-stempel konden we vertrekken in een busje vol met Pakistaanse handelaren. Twee minuten rijden in de bus en stoppen voor het eerste checkpoint. Vervolgens reden we door een prachtige natuur in 3 uur naar de officiële grens, uiteraard met de nodige checkpoints onderweg. De weg was in een goede staat. Bij de grensovergang werd meteen gewisseld van weghelft: we gingen weer aan de rechterkant rijden. Toen kwam onze ervaring met de Chinese autoriteiten. Alle bagage moest uit de bus en door een scanner. Vervolgens moest alles ook hier weer worden uitgepakt, bekeken en betast. Echter, wij hadden geleerd van de ervaringen aan de Pakistaanse kant, dus wij pasten de tactiek van de vertraging toe. Eén tas helemaal uitladen, laten bekijken en betasten. En dan op ons dooie gemak nauwgezet alles weer op dezelfde manier inpakken. En dan pas de volgende tas openen. Deze tactiek werkte zo goed dat zelfs de Chinese douanier begon te zuchten en kreunen en zei: “too much things”. Hij geloofde het blijkbaar wel, vond onze spullen niet zo interessant en daarom werd de helft van de tassen niet gecontroleerd. Dit is uniek, ook als je beseft dat sommige reizigers de ervaring hebben dat ze willekeurig spullen van reizigers afpakken.
Nadat alle bagage weer in de bus zat, konden we vertrekken. Maar….niet voordat er een Chinese douanier beschikbaar was die ons zou begeleiden in de bus tot de stad waar de formaliteiten plaatsvinden (Tashkurgan). Dit duurde helaas ook nog een uur. Na 2 uur rijden bereikten we dan eindelijk de eerste stad in China en na een stempel (en polio-vaccinatie-check) konden we op zoek naar een hotel.
12 uur na de officiële vertrektijd van de bus in Pakistan, maar……. we zijn in China!
De grens Pakistan – China
Omdat de Chinezen de grens als militair terrein beschouwen, is het verboden om de grens per fiets over te gaan. Vandaar dat we vanaf Sost (laatste stadje in Pakistan voor de grens) tot Tashkurgan (eerste stad in China na de grens) de bus moesten nemen. Door onze eigen ervaringen van 2 jaar geleden en recente ervaringen van andere fietsers wisten we wat ons te wachten stond, maar toch werden we weer verrast door de gang van zaken.
De dag vooraf kochten we een busticket. De prijs om de fiets mee te nemen op de bus is willekeurig en afhankelijk van diegene die op die dag de kaartjes verkoopt. Om 9 uur ’s ochtends moesten we aanwezig zijn bij de vertrekplaats van de bus waar ook de Pakistaanse grens-formaliteiten worden afgerond. De grens zelf ligt op 4733 m. Vandaar dat de Pakistaanse-formaliteiten in Sost worden afgerond. Om 9.30 ging het gebouw open en moesten alle passagiers een voor een al hun tassen laten controleren. Wij mochten met z’n tweeën naar binnen. Twee douaniers achter de balie en nog een controleur controleerden al onze fietstassen. Alle inhoud moest op de balie worden gelegd en werd grondig bekeken en betast. De douaniers keken zo verbaasd naar onze spullen alsof ze nog nooit een reep chocolade, zonnebril, pakje kauwgom, tandpasta, schroevendraaier en batterijen hebben gezien. Zelfs de kauwgom proefden ze zonder te vragen. Onze bagage werd (na een voor ons frustrerend half uur) goedgekeurd en we konden de fietsen en de bagage in en op de bus zetten. Door de WHO wordt Pakistan beschouwd tot een ‘polio-risico-land’. Daardoor moet iedereen die Pakistan verlaat een bewijs van een recente polio-vaccinatie laten zien. Wij waren nog recent in Nederland gevaccineerd, dus hoefden we niet in de rij voor de (orale) vaccinatie terplekke. Toen moesten we de exit-stempel van Pakistan nog verkrijgen. Een klein donker muffig kantoortje met 3 douaniers, 2 computers, een webcam, 20 wachtenden en 4 stoelen. Ons ultramoderne paspoort werd gescand door moderne apparatuur die niet werkte. Vandaar dat alle gegevens alsnog handmatig moesten worden ingetypt. Het leek erop als deze douanier nog nooit een internationaal paspoort had gezien. H. moest zelfs zelf aanwijzen waar het paspoortnummer stond en welke nationaliteit hij had. Toen werd er nog een foto gemaakt met een webcam en het geheel werd opgeslagen in de computer. Met exit-stempel konden we vertrekken in een busje vol met Pakistaanse handelaren. Twee minuten rijden in de bus en stoppen voor het eerste checkpoint. Vervolgens reden we door een prachtige natuur in 3 uur naar de officiële grens, uiteraard met de nodige checkpoints onderweg. De weg was in een goede staat. Bij de grensovergang werd meteen gewisseld van weghelft: we gingen weer aan de rechterkant rijden. Toen kwam onze ervaring met de Chinese autoriteiten. Alle bagage moest uit de bus en door een scanner. Vervolgens moest alles ook hier weer worden uitgepakt, bekeken en betast. Echter, wij hadden geleerd van de ervaringen aan de Pakistaanse kant, dus wij pasten de tactiek van de vertraging toe. Eén tas helemaal uitladen, laten bekijken en betasten. En dan op ons dooie gemak nauwgezet alles weer op dezelfde manier inpakken. En dan pas de volgende tas openen. Deze tactiek werkte zo goed dat zelfs de Chinese douanier begon te zuchten en kreunen en zei: “too much things”. Hij geloofde het blijkbaar wel, vond onze spullen niet zo interessant en daarom werd de helft van de tassen niet gecontroleerd. Dit is uniek, ook als je beseft dat sommige reizigers de ervaring hebben dat ze willekeurig spullen van reizigers afpakken.
Nadat alle bagage weer in de bus zat, konden we vertrekken. Maar….niet voordat er een Chinese douanier beschikbaar was die ons zou begeleiden in de bus tot de stad waar de formaliteiten plaatsvinden (Tashkurgan). Dit duurde helaas ook nog een uur. Na 2 uur rijden bereikten we dan eindelijk de eerste stad in China en na een stempel (en polio-vaccinatie-check) konden we op zoek naar een hotel.
12 uur na de officiële vertrektijd van de bus in Pakistan, maar……. we zijn in China!
Belangstelling
Aan aandacht komen we niets tekort.
Tijdens een bezoek aan een moskee, maakt iedereen foto’s van ons en wil iedereen met ons praten.
Als wij op de weg fietsen en er passeert een auto, dan kijken alle inzittenden uit het raam en een of meerdere van hen steekt zijn duim op. Een moderne Pakistaan pakt zijn mobieltje en maakt een foto van twee hevig transpirerende fietsers. Soms wachten mensen ons later weer op om de gemaakte foto te laten zien.
Sommige automobilisten stoppen, net voor ons zodat ze uitgestapt zijn wanneer we passeren, en vragen of ze met ons op de foto mogen en of ze ons iets kunnen aanbieden (ondanks dat ze zelf niet eten en drinken in verband met de Ramadan).
Tijdens een lunchpauze aan de rand van de weg (we probeerden stiekem en niet in het openbaar te eten uit respect voor de Ramadan) komt er een hele familie aanlopen (zeker 20 man) inclusief 2 digitale camera’s, drie mobieltjes en een oude analoge compact-camera. Het gesprek en de foto-shoot begon. Wij maakten foto’s van hen, zij van ons. Zij plaatsen hun kind op een van onze fietsen en maakten hier een foto van. En alle individuele familieleden wilden om de beurt met ons op de foto. Gelukkig was er een jongetje van 8 jaar dat goed Engels sprak en konden we nog wat met ze praten.
Ook treffen we ontzettend vriendelijke politieagenten. Eén motoragent begeleidde ons naar het hotel, kocht onderweg nog een colaatje voor ons en bleef nog een half uur kletsen in de hotelkamer.
Vanochtend bij een ‘traffic-police-controle’ werden er stoelen gepakt en kregen we water aangeboden. Wij mochten geen foto van hen maken (omdat het een militair checkpoint is), maar uiteraard wilden alle militairen om de beurt met ons op de foto. Handig die mobieltjes met foto-functie.
Aan aandacht komen we niets tekort.
Tijdens een bezoek aan een moskee, maakt iedereen foto’s van ons en wil iedereen met ons praten.
Als wij op de weg fietsen en er passeert een auto, dan kijken alle inzittenden uit het raam en een of meerdere van hen steekt zijn duim op. Een moderne Pakistaan pakt zijn mobieltje en maakt een foto van twee hevig transpirerende fietsers. Soms wachten mensen ons later weer op om de gemaakte foto te laten zien.
Sommige automobilisten stoppen, net voor ons zodat ze uitgestapt zijn wanneer we passeren, en vragen of ze met ons op de foto mogen en of ze ons iets kunnen aanbieden (ondanks dat ze zelf niet eten en drinken in verband met de Ramadan).
Tijdens een lunchpauze aan de rand van de weg (we probeerden stiekem en niet in het openbaar te eten uit respect voor de Ramadan) komt er een hele familie aanlopen (zeker 20 man) inclusief 2 digitale camera’s, drie mobieltjes en een oude analoge compact-camera. Het gesprek en de foto-shoot begon. Wij maakten foto’s van hen, zij van ons. Zij plaatsen hun kind op een van onze fietsen en maakten hier een foto van. En alle individuele familieleden wilden om de beurt met ons op de foto. Gelukkig was er een jongetje van 8 jaar dat goed Engels sprak en konden we nog wat met ze praten.
Ook treffen we ontzettend vriendelijke politieagenten. Eén motoragent begeleidde ons naar het hotel, kocht onderweg nog een colaatje voor ons en bleef nog een half uur kletsen in de hotelkamer.
Vanochtend bij een ‘traffic-police-controle’ werden er stoelen gepakt en kregen we water aangeboden. Wij mochten geen foto van hen maken (omdat het een militair checkpoint is), maar uiteraard wilden alle militairen om de beurt met ons op de foto. Handig die mobieltjes met foto-functie.
Ramadan
29 juli is de laatste dag van de Ramadan. Vanaf ongeveer 19.20 uur mag iedereen eten (deze maaltijd heet de Iftar). Iedere avond wordt er rond 19.15 zenuwachtig op de mobieltjes/horloge gekeken om te controleren of je al mag eten. Vaak wordt er van te voren al opgeschept zodat ze om 19.20 meteen kunnen beginnen. Overdag zien we dan ook veel gesloten winkels en restaurants. Reizigers mogen wel eten en drinken overdag, maar we proberen dat wel stiekem te doen. Ook wordt ons af en toe iets te drinken aangeboden overdag (bijv. een vrachtbusje van de lokale Appelsientje stopt midden op de weg en vraagt of wij even willen stoppen om een sapje te drinken). Mensen lijken er niet echt een probleem mee te hebben dat wij (niet-Moslim en reiziger) eten en drinken overdag.
De laatste dag van de ramadan en de dag erna waren de mensen ontzettend uitgelaten. Ze gedroegen zich op straat alsof Pakistan net een wereldkampioenschap cricket had gewonnen. Mensen hingen half uit auto’s naar ons te zwaaien, stonden te dansen op straat etc.
29 juli is de laatste dag van de Ramadan. Vanaf ongeveer 19.20 uur mag iedereen eten (deze maaltijd heet de Iftar). Iedere avond wordt er rond 19.15 zenuwachtig op de mobieltjes/horloge gekeken om te controleren of je al mag eten. Vaak wordt er van te voren al opgeschept zodat ze om 19.20 meteen kunnen beginnen. Overdag zien we dan ook veel gesloten winkels en restaurants. Reizigers mogen wel eten en drinken overdag, maar we proberen dat wel stiekem te doen. Ook wordt ons af en toe iets te drinken aangeboden overdag (bijv. een vrachtbusje van de lokale Appelsientje stopt midden op de weg en vraagt of wij even willen stoppen om een sapje te drinken). Mensen lijken er niet echt een probleem mee te hebben dat wij (niet-Moslim en reiziger) eten en drinken overdag.
De laatste dag van de ramadan en de dag erna waren de mensen ontzettend uitgelaten. Ze gedroegen zich op straat alsof Pakistan net een wereldkampioenschap cricket had gewonnen. Mensen hingen half uit auto’s naar ons te zwaaien, stonden te dansen op straat etc.
Route in Pakistan:
23-7-2014 t/m 8-8-2014
Islamabad - Murree - Donga Gali - Mansehra - Chattar Plains - Besham - Chilas - Jaglot - Gilgit - Minapin - Karimabad - Passu - Sost
Bekijk de route via wikiloc: Pakistan 1, Pakistan 2
Wil je meer foto's zien van Pakistan? Klik dan hier.
23-7-2014 t/m 8-8-2014
Islamabad - Murree - Donga Gali - Mansehra - Chattar Plains - Besham - Chilas - Jaglot - Gilgit - Minapin - Karimabad - Passu - Sost
Bekijk de route via wikiloc: Pakistan 1, Pakistan 2
Wil je meer foto's zien van Pakistan? Klik dan hier.